П лужыць 219 Пляхаць Плужмць, дзс,— пахать (насмешливо). Малы яшчэ, а добра плужыць! В. Старина. Плысьцг, дзс.— 1) плыть. За вадою лёгка плысьці.—2) медленно итти. Плыве, ік няжывы,—ідзі хутчэй! Будзя плысьці з гадзіну табе. В. Старина. Плыт, а, м. — плот. Па рацэ плытэ пагналі. Мужчины пашлі на плытэ. В. Старина. Плытнік, а, м. — плотовшик. 1к маладзейшы быў, дык! я хадзіў у плытнікі. В. Старина. Пл/ондры, аў, мн.— отрепье. Падаброў свае плюндры — ды ходу! В. Старина. Плюскатаць, дзс.—плескать (о волнах). Рака саўсім ціхінька плюскоча. В. Старина. Пл/оскаць, дзс. (зак. пл/оснуць)— 1) плескать (о воде в обуви). У бот вады набралася, аж плюская.—2) целовать. Усе падходзяць да папа ды плюскаюць яму ў руку. Плюснаў цетца ў руку. —2) моргать веками глаз. Чаго ты плюскаяш вачымі? В. Старина. Пл/оснуць,-цца, дзс.—плеснуть, бултыхнуться. Ш чу пак плюснаў у рацэ. Плюснаўся ў ваду. В. Старина. Плюсь! викл.—для передачи звука при поцелуе. Узёў ды плюсь дзядзьку ў руку! В. Старина. Плюх! викл. — для передачи звука при плевании. 1с шапку—плюх яму ў морду! В. Старина. Пл*?хаць9-цца, дзс. — 1) плескать, -ться. Качкі плюхаюцца сабе ў вадзе. — 2) шлёпать по грязи. Плюхая па гразі.—3) плевать. Ня плюхай ты на падлогу, а ў куток. В. Старина. Плюшчай, ай, м.—ежеголовка (Sparganium ramosum Huds.). Нарвал! плюшчаю раскідаць па хаця. Каля рак! толька адзін плюшчай парос, а травы ані німа — вот табе й сянакос! В. Старина. Пл/ошчыць, дзс.—закрывать глаза. Дзіця спаць хоча: ужо плюшчыць вочк!. В. Старина. Плява, &, ж.— 1) перепонка. На жываце лопнула плява, дык кішкі самі й выяхалі.—2) очень тонкая пленка, покрывающая какуюлибо жидкость. Скінь пляву с квасу, ато як-жа піць! В. Старина. Пляв_узгаць, дзс.—говорить вздор, чепуху. Нечага плявузгаць на чалавека дарэмна! В. Старина. Пляга, i, ж. (польск. plaga з лац. plaga)—в ругат. смысле: наказание. Ну й каніна: пляга нейкая, — што ўбіў, то i ўехаў! В. Старина. Пляжыць, дзс.—1) с большим размахом сечь, рубить. Пляжыць дрова, аж лоб мокры. — 2) сильно бить кого. Уваброў у свае лапы ды давай пляжыць паскалкам! В. Старина. Пляма, ы, ж. — пятно. Чыста ўся спадніца ў плямах. В. Старина. Плямсньнік, а, м., плямсньніца ы, ж.— племянник, племянница. Пляменьнік пасобіць вазіць бярвеньня, а пляменьніца пажыная дзяньке два. В. Старина. Пляскаты, при.— плосковатый. Нейкі пляскаты твой нос. В. Слопішча, Шацк. р. (Пр. Пл#скі). Пляскаць, дзс.— 1) шлёпать чем по жидкости. Ня пляскай па вадзе, ня пудзь рыбы. — 2) издавать ртом особый звук, закрывая и раскрывая губы и действуя языком. Ці ня ясі ты, што пляскаяш ротам?. Пляская,!к тая сьвіньня. В. Старина. Пляскаць* дзс.— 1) бить в ладони. Пляшчы ў ладкі. Усе давай пляскаць у ладкі.—2) ковать молотом. Малатком ня лёгка пляскаць цэлы дзень на кавадля. — 3) говорить вздор. Плешча яна, чорт ведая што,—німа чагр й слухаць! В. Старина. Плясьці, дзс. — лгать, наговаривать на кого. Слухай, што ён табе будзя плясьці! Пляце абы што й абы на каго. В. Старина. Плях9—1) бултых! У самаю лужыну плях!—2) шлёп! Плях яму ў морду раз, друг»! В. Старина. Пляхаць, дзс. (зак. пляхнуцьу — 1) шлёпать. Усю дарогуён п'яны
Дадатковыя словы
пліондры, пліоскаць, пліоснуць, пліошчыць, пяны
2 👁