Адважнік 10 Аддрэнчыць Адважнік, a, м,—отважный человек. Знойдзяцца на яго атважнік,— правучыць. В. Старина. Адважны, прм.—отважный, смелый. Ой ня кажы, ён атважны чалавек, гатоў на ўсё пайці. В. Старина. Адважыцца, дзс,—решиться. Хто з ім атважыцца чапацца, з благім чалавекам. В. Старина. Адвакат, а, ж.—адвокат, наем.—защитник кого. Й адвакат ня памог на судзе. Найшоўся адвакат етакі, бяз цібе абойдамся. В. Старина. Адвальваць, -цца, дзс. (зак. адвалщь,-цца) — 1) отмыкать,-ться. Ня ўмею я етым ключом атвальваць. Лёгка атвальваюцца сенцы. Ці хто атваліў, ц! самі атваліліся ўночы дзьверы.—2) отваливаться, отставать. Ат прыпячку атвалілася цагліна. Ляпі, а яно атвальваяцца.—3) ослабевать (о морозе). Ня'твальваяцца, ліха на яго, мароз: ужо с тыдзянь трымая. Каб хаця троха атваліўся мароз, ато й с хатыня вылязьці. В. Старина. Адварачваць,-цца, дзс. (зак. адвярнуць,-цца)— отворачивать,-ться. Чаго ты атварачваясься ат міне? Бяжыма атварачуваць кон! ат шкоды. Атвярні там i майго каня. В. Старина. Адвссьціся, дзс.—отойти в сторону. Во аж куды атвёўся с канём. В. Старина. АдвсдкІ, дак, мн.—навещение родильницы. Ары на пашла с пірагом к куме на'тветкі. В. Старина. Адводзіць, дзс. (зак. адвссьці)—отводить. У сё атводзіць яго ў бок ды нешта шэпча на вуха. Даляй трэба атвесьці дзіця ат печы. В. Старина. Адвозіць, дзс. (зак- адвсзьці)—отвозить в смысле отдавать долг. Зоўтра будам атвозіць Ігнату акалот. Німа часу атвезьці браценіку салону, што пазычоў. В. Старина. Адгаварвацца, дзс. (зак. адгавармцца) — отговариваться, отказываться. Ня'дгаварвайся: ета твая работа! В. Старина. Адгаварваць, дзс. (зак. адгаварь/ць) —отбивать. Я адгавар(у)ваць ня буду: купляйця сабе. У дзеўкі адгаварылі жаніха. В. Старина. Адгадваць, дзс. (зак. адгадаць)— отгадывать. Сам й адгадвай сваю загадку, а я ня хачу. В. Старина. Адгадз/ць, дзс—отолагодарить. Пазыч грошай, ня бойся, некаліся адгаджу. Ня ведаю, як i адгадзіць вам за ласку. В. Старина. Адганаишць, дзс. — весьма много нарвать чего. Вот адганашыЛі хлопцы дуль, ік залезьлі ў садок! В. Старина. Адгарадз щь, -цца, дзс.—отгородить, -ться. Цялятам адгарадзілі асобянна. Ат етакіх суседзяў лепяй адгарадзіцца. В. Старина. Адгасьцщь, дзс.—хорошо, долго погостить. Пара й дамоў, адгасьцілі добра. В. Старина. Адгрызацца, дзс.—резко отвечать. Вот дзе сынок—адгрызаяцца з бацькам! В. Старина. Адгрызаць, дзс. (зак. адгрмзьці)— отгрызать. Хай конь тут адгры. зая траву. Етага зубамі ня'дгрызьці. В. Старина. Адгрымсць, дзс—отгреметь (о громе). Ня будзя боляй грому: адгрымеў сваё. В. Старина. Адшрквацца, дзс.—грубо отвечать. Як табе ня сорам адгырквацца с старым чалавекам! В. Старина. Аддаваць, дзс. (зак. аддаць)— 1) отдавать. Куды ўзёў нож: аддай назад.—2) резонировать. У вялікум пакоі добра аддае голас. Скрыпка ня*ддае гол асу. В. Старина. АддалеЧ, пре. — издали. Аддаляч стань ды глядзі. В. Старина. Аддохці, дзс— издохнуть (о многих). Аддохлі ўсе куры. В. Старина. Аддратаваць, дзс.—сильно избить нагайкой, кнутом или веревкой. От аддратавоў я свайго малога бізуном! В. Старина. Аддрэнчыць, дзс.—отстегать. Маўчы, ато аддрэнчу, 1к ката; В. Старина
Дадатковыя словы
адгаварьіць, аддбхлі, дзс—отблагодарить, натветкі, нядгаварвайся, нядгрызьці, нятвальваяцца
6 👁