Аграда 9 Адважваць Аграда, ы, ж —ограда. Кругом двара камянная аграда. В. Старина, Агроднік, а, м,—огородник. Хіба ў агродніка трэба дастаць расады. В, Старина, Агрыб(е)яць, дзс. —сильно состариться. Саўсім агрыбяў чалавек. В. Старина, Агрызак, зка, м,—огрызок. Выкінь вон агрызак з ябпыка. В, Бор, Сьміл. р. Агрызацца, дзс. (зак. агрызнуцца)— огрызаться, грубо отвечать. Вот сынок: агрызаяцца з бацькам. Сабака агрызнуўся ды даў драла, В. Востравиу Сьміл. р.. Агрэет,у,л*.—крыжовник (Ribes grossularia L). У садку пасадзілі агрэсту й малін. В, Старина, Агрэх, у, м —пропущенные бороною ряд или плугом борозда на пашне. 1к на сьмех пабаранована: адны arp§xi. В, Старина, Агулам, пре.—1) вообще. Агулам чалавек нічога ня робіць.—2) оптом. Агулам купляй—дзяшавей будзя. В. Старина. Агульна, пре.—огулом. Агульна німа чаго вінаваціць усіх. В. Старина. АгулЬны, прм.—общий. У нас сянакос з братам агульны. В. Старина. Агурковы, прм,—-огуречный. Пайдзі вырві агурковага цьвету. В. Слопішча, Шацк. р. Агурок, рка, м. (пам. агурочак)— огурец. (Cucumis sativus L.) Сяголята зарадзіпі агуркё, Улетку добра йзесьці й агурочка с цыбулькаю. В. Старина. Агурочнік, у, м.—огуречные листья и стебли. Наламала гаспадыня агурочніку ў квас. В. Старина. Агурочны расол—просоленая накисшая вода, в которой квасились огурцы. Удоўся агурочны расол—смашны. В. Старина. Ад (ат), прыйм.—от. Атайдзі ты ад мяне. В. Вострава. Ат каго йдзеш? В. Старина. Адазвацца, дзс,—откликнуться. Калі клічуць, дык трэба адазвацца. В. Слопшча, Шацк.р. Адаткаць, дза—закончить ткать. Я ужо ататкала адно палатно. В, Турэц, Сьміл. р. Адбалабаніць, дзс,—с криком поговорить; поговорить вздорное, неправду. Адбалабаніў сваё ды пашоў. В. Старина. Адбарашцца, дзс. - защититься. Чуць адбараніўся атваўкpj, В. Старина. Адбівацца, дзс. (зак. адогцца,)— 1) отделяться, отставать. Ягнё , адбілася ат парады,—2) отвыкать, Саўсім ён адбіўся ат свае сям'і. 3) отбиваться (от рук). Адбіўся ат рук: нічога ня хоча рабіць. Кот адбіўся ат рук: i блізка ня патходзіць. В. Старина. Адбіваць, дзс. (зак. адбіць)— 1) отбивать в смысле отнимать. Хлопцы адбілі ат Лаўрэна дзеўку.— 2) клеймить дрова, бревна. Лясьнік ужо адбіў дрова: можна вазіць. —3) сильно удариться. Усе грудзі адбіў, ік скінаўся с печы. В. Старина. Адбіраць, дзс. (зак. адабраць)— 1) отнимать. Нашто адбіраць, нашто атаброў у дзіцяці цацку?— 2) отбирать, брать меру чего. . Атаброў шаснастку грзчкі. В. Старина. Адбой, ю, м.—1) ответный удар. 1к доў адбой, дык аж кацёлка разьбілася.—2) клеймо для дров и др. лесного материала. Нешта й ня відаць адбою на дровах. В. Старина. Адбягдць, дзс. (зак. адбугчы. -чыся) отбежать. Тр§'балаў6ок адбёгчы. Надта-ж ужо далёка адбегся Ня ўсьпеў адбегчыся. В. Ста рина. Адвага, i, ж.—отвага. Ета-ж трэба атвага: аднаму ўночы пайці на могілкі. В. Старина. Адважлівы, прм.—отважный, смелый. Атважлівы ты чалавек: хоць у мора лезяш. В. Скриль, Пух. р. Адважваць, дзс. (зак. адважыць, прм: адважаны) — отвешивать. Атважця мукі с пуд. Атважця солі хунтаў з дзісятак. Што атважана, забірайця проч. В. Старина
Дадатковыя словы
агрызн^цца, адб^гчы, адбгцца, востравйу, сямі, тр§балаў
8 👁