Лацьвісьці 211 Пашараваць роўку, але малака ня больш шклянкі дала. В. Старина. Пацьвісыц, дзс.— поплесневеть. У стопца ня кладзіця хлеба: ён там можа пацьвісьці. ГТацьвілі cyхарэ. B. Старына. Гіацэліць, дзс. — попасть в цель. 1к раз пацэліў у вока. В. Старына. П ацдг,а,ж.— тот, кто потягивается. Вот пацяг: пацягваяцца ды пацягваяцца. В. Крамлні, Пух. р. Пацягнуцца, дзс. — потащиться. Карова набралася, аж чуць пацягнулася. В. Старина. Пацягнуць, дзс. — 1) потащить.. Етага бярвіна я адзін ня пацягну. — 2) ударить чем-либо длинным. Пацягнуў яму па сьпіне чыстаколінаю! В. Старына. Пацяжка, i, ж.— поленце. Падай мне танейшую. пацяжку падлажыць на комінак. В. Крамяні, Пух. р. Пацяроб, поцяраб, у, м.— сенокос, очищенный от кустов. С пацяробу прывёз калясьнічок сена. В. Старына. Пойдам касіць на поцяраб. С. Амельна, Пух. р. Пацяруха, i, ж. — измельченные остатки корма: сена, клевера и проч. Прынясі каровам хоць якоі пацярухі. В. Старына. Пацяруишць,-цца, дзс. — 1) попорошить. Пацярушыўся нявялічкі сьнег. — 2) поморосить. Пацяру шыў дожджык. В. Старына. Пачай, пре. (старо-славянск. паче) — лучше. Баба* а рабіць пачай мужчыны. В. Старына. Пачакаць, дзс.—подождать. Пачакай міне, разам пойдам. ПачакаЙ-жа ты ў міне, І я табе етак дам што! В. Старына. Пачашць,- цца, дзс. —нацепить,-ться. Пачапіў на сібе нейкія плюндры. Чаго ты пачапіўся там на плот,— хочаш абламаць? В. Старына. Пачасваць, дзс.— хлестать. На чорта мне пачасваць яе: у суд лепя й падам. В. Старына. Пачаставаць, дзс.— угостить. Міне кум пачаставоў гарэлкаю. В. Старына. Пдчасьсе, я, н. зб. — очёски льна. Напрала хунтаў з дзесяць пачасьця. В. Старына. Пачатак, тку, м. — начало. Ашчэ на самы пачатак пасьпеў. В. Старына. Пачканое, а, м. — лилия пёстрая, царские кудри (Lilium M&rtagon L). X. Самін, Пух. p. Пачостка, i, ж. — угощение. На вясельлі была добрая пачостка. В. Дупарка, Сьміл. р. Пачувацца, дзс. — чувствовать себя. Як-жа пачуваясься ты: у баку ня баліць? В. Старына. Пачуцца, дзс.— почувствовать себя. Пачулася маладзіца, што стала ўцяжку. В. Старына. Пачуць, дзс.—1) послышать. У сё раскажа, дзе што пачуя. — 2) почувствовать, почуять. Пачуў насібе бяду—ды драла! В. Старына. Пачыкільгаць, дзс. — поковылять. Антон ужо некуды пачыкільгоў с сваею крывою нагою. В. Старына. Пачожак, нка, м. — большое веретено ниток, свитых с „двух адкідзічаў". Палажы за комін пачынкі, хай там прасохнуць. В. Старына. Пачынаць, дзс. (зам. пачаць, прм. пачаты)— начинать. Разам пачынайма. Работу мы разам пачалі, разам i кончылі. Рэж пачатаю булку, а ня цэлаю. В. Старына. Пачырванщь, дзс. — покраснеть. Вот сором яму стала,— аж пачырванеў увесь! В. Старына. Пачазнуць, дзс. — подохнуть. Пачэзьлі парасята бяз сьвіньні. В. Старына. Паша, ы, ж. — 1) подножный корм. У етум гаду ані німа пашы скаціня.—2) пастбище. Сяло вялікая, а пашы мала. В. Старына. Пашамятаць, дзс. — порвать что на мелкие кусочки. Ад злосці аж сарочку пашамятоў на сабе. В. Старына. Пашанцаваць, дзс. безас. — посчастливиться. Пашанцавала яму: двух зайцоў забіў. В. Старына. Пашараваць, дзс. (прм. пашарованы)-—почистить что песком или
Дадатковыя словы
пачбжак
6 👁