Паскудзіць, дзс.—1) грязнить, пачкать. Ня паскудзь вады рукамі— 2) неаккуратно делать. Ня poбіць ён, a толька паскудзіць. В. Старика. Паскуднік, а, л*.—пакостник, сквернавец. П аскудніка етага ня трэба пускаць есьці з аднае міскі. В. Старина. Паскудніца, ы, ж. — пакостница. Паскудніца ты, што ты бярэсься ня за сваё дзела! В. Старина. Паскудны, прм.— 1) нечистый. Паскудны ён чалавек: што ні папоў, дык есьць! — 2) скверный, плохой. Паскудная яго натура: абы што, дык i сварыцца! В. Старина. Ласлаць, дзс. (прм. пасьцелены)— постлать. Цьвёрда ты паслала мне спаць. Дзеці, ідзіця спаць— j вам ужо пасьцеляна! В. Старина. Паслухацца, дзс. — послушаться, | оказать послушание. Нябось, ік прыгразіў, дык паслухаўся! Вот якоя благоя дзіцянё: ні за што яно цібе ня паслухаяцца! В. Старина. Ласлухаць, дзс. — послушать. Пайду i паслухаю, што гавораць мужчыны. i В. Старина. Паслухмяны, прм. — послушный.; Твае дык дыбрыя дзеці— паслух- [ мяныя. В. Старина. Пасма, ы, ж.—связка ниток. Асна- j вала кросна на тры пасмы. В. | Старина. \ Пасоуваць,-цца, дзс. (зак. пасу ну ць,! -цца)—подвигать,-ться, посовы- I вать,-ться. Асьцярож на пасовай; у цапэ, ато руку хваціць. Аш чэ I адзін вугал пасунуць,— дык зруб; i роўна будзя стаяць. П асунься S наперад: я тут сяду. В. Старина! Пасоля, i, ж. (пам. пасолька)—фа-; соль обыкнов. (Phaseolus vul- j garis L.). Уставілі на дзень кар-; топлі с пасоляю. Дробнінькая; пасолька ўрадзіла. В. Старина, j Паспавядаць,-цца, дзс. — поисповедывать,-ться. Бацю ш ка ік бачыш | усіх паспавядоў -— доўга ня пры- j мая ціпер! Паспавядоўся ў прош- | лаю нядзельку. В. Старина. Паску дзіць 206 Паспробаваць, дзс. — попробовать. Паспробуй, зачапіся з ім, дык палучыш! В. Старина. Паспытаць, дзс. — попробовать на вкус. На паспытай, ці смашныя. бураке. Ня паспытоўшы ня будзя есьці. В. Старина. Пассаць, дзс.~пососать. Цялё пассала матку. В. Старина. Паставіць на сваём,—сделать посвоему. Ён калі захоча, дык усяроўна на сваём паставіць. В. Старина. Пастау, ва, м.— 1) ткацкий станок с основою. Я ўжо выткала адзін пастаў. — 2) пара жерновов. У Дукоры меля на два паставы. В. Старина. Пастаўшчына, ы, ж. — пастуший сбор весною от селян перед выгоном скота в виде яиц и денег. Мы пастуху далі пастаўшчыны дзесяць яец i залатоўку грош ай. В. Навасёлкіу Пух. р. Пастаяньне, я, н. — долгое стояние постройки. Пуньку добра зрабілі,—хай толька бог дае на пастаяньне! В. Старина. Пастка, i, ж.— 1) мышеловка. Мыш папалася ў пастку.—2) в переносы. см., большой рот. Што ты расчыніў сваю пастку? чаго ты зяваяш? В. Старина. Пастроіць, дзс.—починить. Пастроіў свае боты: доў новыя прышвы. Трэба пастроіць сенцы: пакласьці новаю падлогу. В. Старина. Падсронак, нка, м,—постромок. Тонкія пастронкі ты зьвіў: хутка парвуцца. В. Старина. Пастух, а, м.—пастух. Зоўтра ў нас пастух будзя. У пастух—в поле под надзор пастуха. Цялё прагналі ў пастух. Пер ад пастухамі — подвечер. Каня прывядзеш дамоў так пярад пастухамі. В. Старина. Пастушок, шка, м.—мальчик пастушок. На лета ўзёў сабе к каню пастушка. В. Старина. Пасудак, дку, м. зб.—посуда. Гарасім за зіму нарабіў сабе ўсякага пасудку. В. Старина. __ Пасудак
6 👁