Памараць 199 Пан Памараць,-цца, дзс. (прм. памараньі)—запачкать. І собіла табе етак памараць хуету! Сам еш; сваю булку памаранаю. В. Стаг рыла. П а м а р ска ц ь, дзс. — редко посеять. Я к ён там пасеяў — памарскоў троха! В. Старына. Памасьціна, ы, ж.— д оска для п ола. У падлогу палажылі новаю памасьціну. В. Старина. Памаўза, й, аг.— проны ра. Памаўза ета ўсюды дапне. В. Спіарына. Памаўзьлшы, прм,—п роны рливы й. Памаўзьлівы нейкі хлапец, усюды j лезя, дзе трэба й дзе ня трэба. В. Старына. Памаўчаць, дзс. — помолчать. Памаўчы ты ўжо, хай другія гавораць. В. Старына. Пама(ў)цаць, дзс. — пощ упать. Памацай у пячурца, ці німа там маіх рукавак. Памэцаў запазуху, ці ня згубіў грошай. В. Старына. Памерг(к)аваць, -цца, дзс— 1) прикинуть в уме, сообразить. Памяргавоў так i етак-ўусё ня выход зіць.— 2) разделаться с кем. Памяргуйцеся паміж сабою харашэнька, каб ня свары цца. В. Ста-! рына. 3 ім яшчэ можна памяркавацца. В. Слопішча, ІЛацк. р. Памерзьці, дзс.— померзнуть. Ч ага стаіце на дварэ— хочаця памерзьці? Памерзьлі ногі ў ботах. В. Старына. П а м ср ц і, дзс. — ум ереть. Лягчэй-ба ўжо было, каб памерці. В. Старына. Памш(з), прыйм.—между. Н іяк яны ня падзеляцца паміж сабою. Б егая паміз платоў. В. Старына. Памінаваць, дзс. — обогнать при езде. Памінавоў усе хурманкі ды паехаў наперад. В. Старына. Памінаць, дзс. — поминать, вспо м и нать. Нечага таго памінаііь, што лрайшло. Паміная леташні сьнег: (знач., весьма давнее). В. Ста- * рына. Памшк!, нак, мн.— пом инки, по ум ерш ем с угощ ением. Справілі i па бацьку памінкі. Н іма каму па j ёй i памінак спраўляць. В. Ста-! рына. i Памінтрзжыць, дзс. (польск. mitгуźyć) — потревож ить. Прабачайця, што памінтрэжыў вас! В. Старына. Паміркатаваць, дзс. — принять барана-производителя (об овцах). Паміркатавала наша чорная авечка. В. Старына. Памост, а, м.—пол, деревянный настил вообщ е. У хаця паклалі новы памост. У пуні пад сена палаж ыў памост, дык сена ня будзя псавацца. В. Старына. Памоўка, i, ж. — молва, слух. Н а воўка памоўка, а мядзьведзь с падцішка, Прык. В. Старына. Памочнік, а, м. (ж. памочніца)— пом ощ ник. П ісара ня было ў канцыляры, а помочнік. Мая Домначка ўжо мне памочніца: картоплі набірая й сьвіньням дасьць есьці. В. Старына. Памуляваць, дзс. — покрасить. Сам памулявоў вазок,— ік яечка зрабіў. В. Старына. Пам&!, яў, мн.— помои. Зьлі ваду ў памыі. Еты я памыі дайця каровя выпіць. В. Старына. Памякчзць, дзс.— помягчать. Нябось, ік прабрапі яго людзі, дык памякчэў! В. Старына. Памянтаць, дзс. (польск. pam iўtaćj— п опо м ни ть (при угрозе). Памянтай-жа ты сабе ета добра! В. Старына. Памянташыць, памяньцщь (касу), дзс.—поточить косу „мянташкаю". На мянташку, памяньці касу. Ня трэба етаі касы мянташыць, яна памянташана. В. Старына. Памяншаць, -цца дзс. (зак. памсншыць, -цца,)—уменьшать, -ться. У стопца трэба вакно паменшыць, каб холад так ня цягнуў. Ня трэ*бала шмат памяншаць коробкі, ато ўжо саўсім малая. Паменшыўся дзянёк. В. Старына. Памярг(к)оуны, прм. — уступчивый. Ён ашчэ дарма, памяргоўны чалавек: згаварыцца з 1м можна. В. Старына. Пан, а, м.— 1) господин. Н я вялікі с цібе пан: i сам можаш сабевады прынесьці ды напіцца. В. Ста
Дадатковыя словы
i^taćj, tr^źyć, етак-^усё, пама(^)цаць
0 👁