Палыніць 198 Паманьваць Палыніць, дзс.—1) гл. Лыніць. Ду« рань еты ўсе дзяге мне палыніў. 2) пожевать мясо. Палыніў, палыніў мяса ды выкінаў із рота. В. Старина. Пальчатка, i, ж. — перчатка. Адна пальчатка ікраз на руку, а другая i мала. К етуй зіме параблю сабе пальчаткі. В Старина. Палюбоўнік, а, м. — полюбовник. У яе мужык ё, але й палюбоўніка | мая. В. Старина. Палюбоўніца, ы, ж.—полюбовница.; Папюбоўніца яму мілей, як свая i жонка. В. Старина. | Палюдзкавдць,-цца, дзс. — побыть | среди хороших людей, в хорошем обществе. Хай палюдзкуя | дзеўка сьветам. Мала полюдзка- j воўся ён там: хутка справадзілі.! В. Старина. Пал/одзку, пре.—палюдзки. Рабі ты | палюдзку, а ня'бы з рук збыць. | В. Старина. Пал/ок, &, м. — гл. Палік. Атвядзі | мяжу да таго папюка. В. Лядцо, І Пух. р. I Пал/оляць, дзс.—поколыхать. Палю- | ляй дзіця, пакуль я з работаю 1 ўлраўлюся. В. Старина. ( Поля, i, ж.—свая. На мост ужо па- j білі палі. В Старина. Паляваньне, я, «.—охота. Ня тады сабак карміць, ік на паляваньня йці. Прык. В. Старина. Паляваць, дзс.— 1) охотиться. Пайду паляваць на вутак. — 2) быть в случке (о корове). Наша коророва палюя. В. Старина. Палядоц, паляўци, м.—полевой сторож. Палявец пазабіроў коні на канюшынец. В. Старина. Палявш, й, м.—житель сухого края, i места. Сёньня прыяджалі к нам; палявікі па сена. С. Амельна, Пух. р. Палягчаць, дзс.—выхолостить. Палягчалі сваіх парсючкоў. В. Ста- i рина. Палягчаць, дзс. стать легче. Палягчэла жыць, дык I вясялей стала. В. Старина. І Паляк, й, м. — 1) поляк. 1к прышлі | былі пал яке, дык усім далі бізуноў.! 1к тыя палякі: ні хлеба, ні табакі.. Прик.—2) католик. Ён у касьцёл ходзіць, абы пал як.В. Старина. Палянтаваць, дзс.—орать и браниться во всю. Палянтуя, ік шалёны, на ўсё еяло. В. Старина. Паляпщь, дзс. — падать хлопьями (о снеге). Зараз ік палепіць сьнег, дык нікуды й ня паедзяш. Паляпіў сьнег, аж сьвету божага ня відаць. В. Старина. Паляскаць, дзс. — пощелкать. Ня ляскай ты пугаю,—я табе паляскаю! В. Старина. Палячка, i, ж.— 1) полька. Ажаніўся на палячца.—2) католичка. Яна палячка—нашых пастоў ня пілнуецца. В. Старина. Памагаць, дзс. (зак. птъгчы) — помогать. Зяць будзя памагаць крыць пуню. Німа каму памагчы с сенам управіцца. В. Старина. Памаяиу, пре.—помоему. У сё тут робіцца ня памаёму. В. Старина. Памак, ё, м.—\) вымокший связок конопли. Еты памак ціпер трэба пацерці на пяньку.—2) насмешливо,-неповоротливый толстяк. Паварачвайся хутчэй, памак ты. В. Старина Памалесеньку, пре. — помаленьку. Памалесяньку гукая, каб далёка чуць ня было. В. Старина. Памаліць, дзс.—уменьшить. Шавец памаліў боты, што й на ногі ня лезуць. В. Старина. Памалу, пре.—не скоро, исподволь. Помалку ты едзь, ня ляці етак В. Старина. Паман/ць, дзс.—позвать собаку. Памані сабаку ў хату, хай ідзе есьці. В. Старина. Паманка, i, ж. — предмет забавы, развлечения. Дайця дзіцяці якую паманку, каб ня плакала. В. Старина. Паманьваць,-цца, дзс. (зак. паманщь,-цца) — дразнить,-ться. Ня паманьвай ты сабакі, ато ўкусіць. 1к малы ўсяроўна, паманьваяцца з дзіцям. Талькі паманіўся, а нічога №я доў яму. Нашто ты паманіў цацкаю дзіця, каб плакала. В. Старина
Дадатковыя словы
нябы, паляўцй, паліодзку, паліок, паліоляць, паманіць
1 👁