Пазыка 194 Пакаёўка Пазыка, i, ж.—заём. Ён вечна ходзіць у пазыку к людзям. В. Старина, Пазычаць, дзс, (зак, пазычыць, прм, пазычоныў — отдолжать; брать в долг, Каб ня людзям пазычаць, дык сабе-б надоўга хваціла хлеба. Каб дзе пазычыць рубля грошай. На пазычоныя грошы справіў малатарню. В. Старина. Пазьвягаць, дзс.—поругать. Дарма, пазьв.ягая ды сьціхня. В. Старина Пазьдзеквацца, дзс.—поиздеваться. Пазьдзекваліся з яго людзі, колька хацелі. Пазьдзеквацца с чалавека вя наўда. В, Старина, Пазьміраць, дзс,—поумирать. Пазьмірапа ўся яго радня. В. Ста-; рина, Пазьней, пре.—позже. Сягоньня троха пазьней устал!. Пазьней прышлі з работы. В. Старина. Пазышща, дзс. — опаздывать. Ня! пазьніся надта, раней прыходзь да хаты. Позьняцца часа. І?. Ста- j рина. Пазябнуць, дзс.—зазябнуть. Пазяблі рукі. От пазяб: аж i сьсінеў! В. Старина. Пазяваць, пазяхаць,-цца, дзс.—позёвывать. Абы вечар, дык ён ужо й пазяхае. Нешта сягоньня мне пазяхаяцца, мусіць ня выспаўся. Пара спаць, к ал i пазяхаяш. В. Старина. Паікнуцца, дзс.—икнуть. Ц! ня паміная міне хто, што паікнуўся? В. Старина. Паімжзць, дзс. безас.—поморосить. Паімжэў дробны дожджык. fi. Ста-: рина. Паіскаць у галаве,—поискать в волосах головы вшей. Паішчы у міне ў галаве. В. Старина. Пайма, ы, ж.—прядь. 1к тузянуў яе за валасэ, дык цэлаю пайму вырваў. У каня с хваста выразаў пайму на цмык. В. Старима. Пайсьц/, пайц/, дзс.—пойти. Трэба пайсьці пратапіць у варыўні. С.; Амельна, Пух. р. Пара пайсьці да хаты. В. Старина. ; Пак, а, м.—пенал. Згубіў пак з гры- j хвялям. В. Старина. I Пака£ука, i, яе.—горничная. Вазьмі сабе пакаёўку ды няхай табе прыбірая ў хаця, а мне некалі! В. Старина. Пакаленьне, я, н.—г поколение. Ета хвароба йдзе аж у дзіеятая пакал еньн я. В. Старина. Пакалечы ць,-цца, дзс. (прм. пакалечаны/— изувечить,-ться. Глядз!-ж памалу едзь па мосьця, ато скаціну пакалечыш, \ сам пакалечысься. Пакалечыў нагу тапаром. У яго пакалечаныя пальцы на правуй руцэ. В. Старина. Пакамячыць,-цца, дзс. (прм. пакамечаны) — помять. Пакамячыў шапку, аж нельга надзець. Пакамячылася жакетка валяючыся. Уся адзежа пакамечана. В. Старина. Пакарацщь, дзс. (прм. пакарочаныў— укоротить. Пакараціў дошку. Оьвітка добрая, але пакарочана. В. Старина. Пакарчзць, дзс.—обратиться в корч, сильно промерзнуть. Так! холад, аж рук! пакарчэлі. В. Старина. Пакасаваць, дзс. — поуничтожать, ануллировать. Даўнейшая ціпер усё пакасавалі. В. Старина. Пакасьць, i, ж.— 1) пакость. Жыў ня будзя, каб ня ўчыніць другому пакасьці.— 2) ничтожество. Ета ня чалавек, а пакасьць нейкая. В. Старина. Пакацщь,-цца, дзс. (прм. пакочаHbU—1) покатить,-ться. Пакаціў кацёлку. Пакаціўся клубочак.— 2) повалить,-ться. Пакаціўся на падлогу ды дрыгая нагамі. Ляжыць пакочаны. В. Старина. Пакаштаваць, дзс. — попробовать вкус чего. Пакаштуй, ці смашная капуста. Пакаштуй нашых бліноў. В. Старина. Паквап2ць,-цца, дзс. — позариться. Паквапіў чалавек на чужыя грошы ды папоўся. В. Старина. Паквапісься на чужоя, то й сваё згубіш. Прик. х. Самін, Пух. р. Пакволна, пре.—осторожно, не торопясь. Пакволна, глядз!, едзь па грэблі. В. Крамянх, Пух. р. Пакволны, прм.— свободный. Зробіш, як будзя пакволны час. В. Крамяні, Пух. р
Дадатковыя словы
пайці, пакалечаныі
0 👁