Павесма 184 Пагалець Павесма, ы, ж.—мера льна, равная 6 „ручайкам". Пастуху далi павесму лену. В. Машарова, Сьміл. р. Паветрая, ai, ж.— мор, поветрие. Каб на цібе паветрая найшла с j такім чалавекам. 1 паветраі німа j ня ягоі B. Старына. Лавець, i, ж. (пам. паветка)—навес | для складки дров, а также и I хозяйствен, инвентаря. Усю па- | вець завалілі дрывамі да карчамі. j Закаці калёса пад павець. Бара- j на пад паветкаю. В. Старына. Павіваць, дзс. (зак. пав/ць)—пере- \ вивать третьей веревочкой свитую веревку или кнут. Павівая вяроўку, каб крэпкая была. Паві! мне пугу, ты лепяй умеяш. В. Сло- j пішча, Шацк. р. Павгдлівы, при. — завистливый. Ай j які-ж ён павідлівы: што ўбачыць, усе каб яму! Павідлівая яна жан-! чына. В. Старына. Павгдна, павшна, пре. — должно. Павідна быць у сё добра. Павінна свайго аўса хваціць на насёньня. В. Старына. Павіднець, дзс. — посветлеть. На дварэ троха павіднела. Павіднелі ночы. В. Старына. Павшей, прм. скар. — вынужден, должен. Павінян зараз Цімох; сюды прыці. Яна ашчэ лавінна; нас там чакаць. В.. Старына. Павітацца, дзс.—поздороваться. Ня I хоча ён i павітацца са мною, j мусіць-—сярдзіт. В. Старына. Павітуха, i, ж.—повивальная бабка. | Марына ўжо пашла ў павітухі.; В. Старына. Паводка, i, ж.—полноводье. Павод- i каю падняло сена ic пакосаў. | В. Старына. | Павойкаць, дзс. — поохать. Павой- j кала яна, ік схапіў жывот яе! j В. Старына. Паволі, пре.—не спеша. Паволі едзь,! ня разганяйся надта! В. Ста-! рына. Павоўчаму, пре. — поволчьи. Наш j сабака павоўчаму выя. В. Старына. Павук, а, м. — 1) паук. Вэньдзяка павук злавіў муху ды смокча яе.— 2) павлин. У Дукоры ў саўхозя водзяцца павуке. В. Старына. Павучмньне, я, зб. н.—паутина. У хаця чоршта павучыньня вісіць. В. Старына. Павывучваць,-цца» дзс. — повыучить, -ться. Павывучваў ён сваіх дзяцей, ік падрастуць, ня будуць клясьці. Усе сына яго гіавы&учваліся: хто на каваля, хто на шаўца. В. Старына. Павыкасоўваць, дзс. — п овы черкнуть. Павыкасоўвалі ўсіх, толька пяцёх пакінулі ў сьпіску. В. Старына. Павытузваць, дзс. — повыдернуть. Дзеці ўсю брушку павытузвалі з град. Каб с цібе зубы паватузвала! В. Старына. Павыцягваць, - цца, дзс. — повы тащ ить,-ться, издохнуть. Павыцягвалі дохлых кацянят у яму. Каб яны павыцягваліся, такія парасяткі! В. Старына. Павярнуцца, дзс. — повернуться. У хаця десна, німа дзе й павярнуцт. В. Старына. Павярнуцьг цца, дзс. — поворотить, -ться. К сабе павярні каня. Надзеўся, аж ня павярнуцца. В. Старына. Павячэраць, дзс. — поужинать. Павячэраям ды атразу спаць паляжам. Павячэраўшы, прыду к вам. В. Старына. Пагаблявяць, дзс. (прм. пагаблуваны) — постругать рубанком. Пятрок пагаблявоў свае лаўкі. Зуслончык пагаблёваны. В. Старына. Пагадзщь, дзс. — пообождать. Пагадзі з мінуту-—зараз прыду. Твой пагадзі, як яго пачакай. Прык. В. Капейна, Пух. р. Пагадзя, пре. — обождавши. Троха пагадзя, заходзь па міне ды пойдам разам. В. Старына. Пагаласщь, дзс. — поголосить. Ой пагаласіла яна па евайму мужыку! В. Старына. Пагалець, дзс.— обеднеть. Пагалелі яны, ліха іх матары, картоплі й тае німа! В. Старына