Пабучнець Павеньдзіць m дажджы. Пабуцьвеў зруб у калодзіжы. Етыя дошкі ня тавар:— пабуцьвеўшыя. В. Старина. Пабучнець, дзс. — потолстеть от лучшего питания. 1к сталі лепяй каровя даваць, дык атразу паправілася, пабучнела. В. Старина. Пабзрдзаць, пабзрсаць, дзс.— неаккуратно что сделать: сжать, сгрести, скосить и т. д. Ну й панчоху ты робіш: вочкі ўсяроўна, як куры пабэрдзаліі В. Дайнава, Пух. р. Нячыста пажалі: пабэрсалі з большага ды й толька. В. Старина. Пабяляньне, я, н.— полуда чугунной посуды. Ад гаршка отстала пябяляньня. В. Крамяні, Пух. р, Павадок, дки, м,— уменьш. повад. Німа павадка, чым увязаць мяшке.; Пры вобрыці кароткі павадок. В. Старина. Павадыр, £, м. — вожак (нищих). Ён-жа малым быў у старцоў за i павадыра, а ціпер гас п ад ар. В. Старина. Павадыроу, прм. — принадлежащий j „павадыру". Ета старцава, а ета \ павадырова торба. Павадыроў кій.; В. Старина. i Паважаць, дзс. — уважать. Етакага! чалавека ўсе паважаюць. В. Ста-! рина. Павала, ы, аг. — поваленное бурей дерево; перен.,—лежебок. Павала ета ляжыць цэлы дзень. Ляжыць, i ік павала. В. Старина. Павалаводзіць, дзс. — поводить за | нос. Ці мала ён ашчэ міне пава- * лаводзіў, пакул ь аддоў грошы! Павалаводзілі нас здорава, пакуль дабіліся толку. В. Старина. Павалакійціся, дзс. — потащить, -ться. Вот цяжкоя бярвіно: аднаму чуць павалакці! Адзін етага воза i ня павалачэш. Вэнь кабыла пава- j лаклася ў шкоду. В. Старина. I Павалаць дзс. —(польск. powołać), | 1) позвать, попросить. Ік пава- | лаюць, дык лайду на вясельля.— j 2) потребовать. Хвадзея ў мілі*-; цу павалалі. В. Старина. | Павяліна, ы, ж. — гл. Павала. Выцягнулі з балота паваліну, В. j Вострава, Сьміл. р. | Павалшь,-цца, дзс.— повалить,-ться. Ён міне ня паваліць. Ішоў ды паваліўся. В. Старина. Павалодаць, дзс.—осилить. Вот дзе калода: удвух яе ня павалодаць, каб палажыць на калёса! В. Старина. Павалтузі ць,-цца, дзс. — потаскать что, потаскаться с кем в драке. Парасюк павалтузіў пасьцелку. Мужчыны павалтузіліся загрудкі. В. Старина. Павалзндацца, дзс.—поканителиться, потягаться. ІДІ мала я павалэндаўся з етым судом? хай яго параду! В. Старина. Паварачвацца, дзс.—бывать, ходить где. А ён часьцяком тут паварачваяцца. В. Старина. Паварочаць, дзс.—гл. Паваруишць. Паварочалі сена, каб лепяй сохла; В. Старина. Паварочацца, дзс.—повозвращаться. Шмат хурманак паехала ў Рудзенск па соль, ды паварочаліся пусты я. В. Старина. Павартаваць, дзс. — посторожить. Павартуй, браток, за міне адну ноч коняй! В. Старина. Паваруишць, дзс. — поворошить. Каб трошка паварушыць канюшыну, дык сягоньня за дзень i прасохла-б. В. Старина. Павар'яцець, дзс.—посойти с ума. Павар*йцялі вы, ці щто?* што вы роб! ця? В. Старина. Павахтаваць,-цца, дзс. (прм. павахтованы)—нарушить определенное положение. Павахтавоў шула, дык варота ня прыстаюць. Паскідаяцца, бо кола павахтавалася. Балька павахтована— ціпер трудна яе будзя зьняць. В. Старина. Павашаваць, дзс.—глубоко порыть. Чужыя сьвіньня павашавал! картоплю за гумном. В. Старина. Павік, пре.— вечно, во-век. Павек ня забуду твае ласкі. В. Старина. Павеньдз1ць,-цца, дзс. (прм. павенджаны) — покоптить,-ться. Павеньдзілі сьцягняке к сьвяту. Каўбасы блага павеньдзіліся. Прадоў павенджаны кунпяк. В. Старина
Дадатковыя словы
дкй, павалакій>ціся, паваряцець
1 👁