Абрываць в Абуць анучы. Калі німа вяроўкі, дык дай хоць які абрывак. B. Старына. Абрываць,-цца, дзс. {зак. абарваць, -цца, прм. абарваны)—обрывать, обтрепывать одежду. Чыста ўсю адзежу абарвоў у леся. Абарвоўся, аж страмна глядзець. Нашто табе абрываць ніткі? Ходзіць абарваны, ік той старац. £. Старина. АбрывІна, ы, ж.—лощина у горы. Скінаўся з гары ў вабрывіну. В. 3абалоцьце, Сьміл. p. Абрыдаць, дзс.—надоесть, опротиветь. Казоў, казоў—аж абрыдала яго слухаць! В. Старина. Абрыдлівы, абрыдоны, прм.—надоедливый. Абрыдлівы, нягодны ён хлапёц. B. СкрилЬуПух. p. Якоя-ж абрыдоная дзіця, пярастань ты дурэць! В. Старина. Абрындвацца, дзс.—обрываться махрами. Доўгая спадніца абрындваяцца. В. Скриль, Пух. p. Абрмскаць,-цца, дзс. (прм. абр&сканы)—обрызгать,-ться. 1 калёса абрыскаў, i сам абрыскаўся ў гразь. Абрысканая хуста дажджом. B. Старина. А6рззкі,-каў, лш.—обрезки. Кравец нарабіў абрэзкаў. Усё пашло на'брэзкі. B. Mamapoea, Сьміл. p. Абскубаць, дзс. {зак. абскубці)— 1) обрывать, выдёргивать. Добра абскубі хіб у парсюка: там вялікая шчаціньня. Ня магла яна чысьцей абскубці курыцы. В. Старина —2) оправлять воз или стог сена, соломы. Абскубаць воза ня трэба: сена ня будзя цярушыцца. Абскуб! воз, ато ў пуню ня ўлезя. В. Старина. Абслухоўваць, дзс. (зак. абслухаць) — выслушивать. Во калі добры дохтар: абслухая й распытан праз усё. В. Старина. Абсмоктваць, дзс. {зак. абсмактаць, прм. абсмоктаны)— обсасывать. Дай малому костку абсмактаць. Абсмоктаныя косьці выкінь. В. Старина. Абсмзркаць,-цца, дзс. {прм. абсмзрканы)—обсморкать,-ться. На што ты мне бот абсмэркаў? Вой як ён абсмэркаўся! Так i ходзіць абсмзрканы. В. Старина. Абстругаць, дзс. {прм. абстругэны)—обстрогать. Гладзінька абстругоў дошку. Абструганыя абручэ папсавоў. В. Старина. Абстрмгчы,-чыся, дзс. — обстричь, -чься. Трэба абстрыгчы мёльца i самому абстрыгчыся. В. Старика. Абсудз/ць (асудзщь), дзс.—осудить судом. Дарма што й поп, але абсудзіў чалавек яго. Асудзілі за патраву, В. Старина. Абсыпацца, дзс. {зак. абодпацца)— опадать (о листьях). Абсыпаяцца ўжо лісьця. В. Старина. Абсыпаць, дзс. {зак, абсьшаць)— осыпать. Абсиіпалі хату прызбаю. В. Старина.—Абсьшала губы, плечы—появилась сыпь на губах или на другом месте. Малому абсыпала ўсе губкГ. В. Старина. Абсыхаць, дзс. {зак. абсохнуць)— обсыхать. Трэба расставіць снапэ, каб троха абсохлі. В. Старина. Абсяч«, дзс.—обрубить. Хіба каб лёд абсячы, ато можна кінуцца ў колодзіж. В. Старина. Абтынкаваць, дзс. {прм. абтынкованы)—оштукатурить. Калі абтынкаваць хату, дык яно лепяй. В. Старина. Абудавацца, дзс.—обстроиться. Кругом усе людзі абудаваліся. Абудавоўся, як мая быць. В. Старина. Абудз/цЬ, дзс.—разбудить. Нашто ты абудзіў дзіця? В. Старина. Абурыцца, дзс.—возмутиться, притти в негодование. Ік абурыўся на міне дзядзька, ды давай лаяцца! В. Старина. Абурыць,-цца, дзс. {прм. (абураны)— обрушить,-ться; обвалиться. Вецяр абурыў слуп. Хата зараз абурыцца. Азярод так i ляжыць абураны. В. Старина. Абух, а, м. обух. Але крэгікі абух у тваём тапары. В. Старина. Абуць у лапці,—провесть в денежных делах; обманом довесть до нищенства. Ня выбірайця етага п'яніцы за прадсядацяля: абуя ён вас у лапці. В. Старина
Дадатковыя словы
абсйіпалі, абсудзіць, абудзіць, набрэзкі, пяніцы, скрйльупух
4 👁