Нахураваць 174 Нашапкавацца Нахураваць, дзс.—побранить кого с криком. Нахуравоў на сваю бабу, дык сьмірнейшая стала. В. Старина. Нацераб/цца, дзс. — наработаться, очищая ветки. Нацярабіўся за дзень, аж рукі баляць. В. Старина* Нацерабгць, дзс.—наочищать веток (для топлива). Нацярабіў вазок гальля. В. Старина. Націраньне, я, «.—натирание. Хвэльчар доў нейкага націраньня. В. Старина. Нацухліць, дзс.~\много намылить. Нашто етак шмат мыла нацухліў на рукі? В. Старина. Нацухмоліцц-цца,—слишком много намылить,-ться. Ых, як нацухмоліўсяі В. Старина. Нацыркаць, дзс.—немного надоить молока. 1з чарку нацыркала малака. В. Старина. Нацэліцца, дзс.—наметиться. Ікраз быў нацэліўся по галавя шпокнуць. В. Старина. Нацэўнік, а, м.—манжетка, связанная из шерстяных ниток и плотно обхватывающая руку у кисти („цэўку*). Надзень нацэўнікі: цяплей будзя ў рукі. Згубіўся адзін нацэўнік. В. Старина. Нацягаць, - цца, дзс. — натаскать, -ться. Усякага дабра нацягоў ат людзей. Нацягоўся за дзень, аж ног ня павалакчы. В. Старина. Нацягваць, дзс. (зак. нацягнуць— 1) натягивать. На калёса трэба новыя шыны нацягваць. Адно калясо нацягнуў.—2) протягивать время (относит, кормёжки). Сена мала, дык прыдзецца нацягваць сечкаю. Хлеба ня лішня,— будам нацягваць приваркам. В. Старина. Нацягіч, а, м.—бочарный инструмент для натягивания обручей. Німа нацягіча, чым нацягнуць абруч. В. Старина. Нацянькс, пре.—напрямик. Хто ходзіць нацяньке, той губляя дзяньке. Прик. В. Раунапольле, Сьміл. р. Нацяруишць,-цца, дзс. — напорошить,-ться. Па гумне нацярушыў саломы. У малако нацярушылася сьмецьця. В. Старина. Начальства, а, «.—начальник, начальство. Ня вялікая с цібе начальства! В. Старина. Начаць, дзс. — начать. Хто начоў, хай той i канчая. В. Старина. Начван, £, м. — 1) наем., большое брюхо. Вываліў свой начван.— 2) мальчик или девочка с большим животом. Ну, пашлі, начванэ, ат стала, хай людзі садзяцца! В. Лядцо, Пух. р. Начварыць, дзс.— натравить собаками. Пастух начварыў сьвіньню сабакамі, каб ня ўцякала дамоў. В. Старина. Начлсг, у, ў.—ночлег. Павялі коні на начлег. Некуды коні паўцякалі з начлегу. В. Старина. Начл£ж(зь)шк, а, м.—тот, кто водит лошадей на „начлег*. Начлежнікі стравіл! маю канюшыну. Хлапчук падрос—будзя ужо свой начлезьнік. В. Старина. Начмущць, дзс.—надурить. Начмуцілі яму, што й да суботы ня разбярэцца! В. Старина. Начнщы, іц,.««.—бессонница. Излечивается различными заговорами у детей и взрослых. „Зорачкі—сястрыцкі! вазьміце надзеі начніцкі— начныя, дзянныя, прыпадныя, прыгаворныя*. 3 загавору ад начніцы ў дзяцей. C. Навасёлкі, Пух. p. Начоўкі, вак, мн.—небольшое корыто для мытья и мойки белья. Памый галаву хоць у начоўках. В. Старина (Пр. Ночвы). Начь/нка, i, ж.—фаршировка. На закуску была парасяціна з начынкаю. В. Старина. Начыньне, я. зб.— различный инструмент. У майго бацькі ё ўсякага начыньня. В. Старина. Начыняць, дзс. (зак. начынщь)— фаршировать. К вяліканьню начынілі парасё. Німа парасяці,— німа чаго й начыняці. В. Старина. Нашапкавацца, дзс.—усердно напроситься, снимая шапку, умоляя кого о чем. Нашапкавоўся
Дадатковыя словы
нацерабіцца, начьінка
11 👁