Натрудзіць _ ___________ ў73____________ __ Нахмурыцца Натрудзіць, ctee.—переутомить член тела. Натрудзіў вельма руку, дык баліць. В. Старина. Натрымцецца, дзс.—сильно надро* жаться от страху. Щ мала я за сваім п'яніцаю натрымцелася?! В. Старина. Натуга, i, ж.—напряжение, усилие. 3 вялікаі натугі падарвоў жывот. В. Старина. Натужыцца, дзс—напрячься. Ік натужыўся добра, дык i вырваў кол, В. Старина. Натукаць, дзс.—накричать на кого, набранить, притопывая ногами. Натукаў, натукаў на маЛога, дык i маўчыць. В. Старина. Натулщца, дзс.—наклониться, налечь на кого. Чаго ты натуліўся на міне, аж карак ірвеш? В. Старина. Натуляцца, дзс.— 1) наклоняться на кого. Ня натуляйся на міне. —2) набродиться. Колька ета ён натулёўся па сьвеця, аж страх падумаць! В. Старина. Натура, ы, ж.—характер. Благоі ён натуры чалавек. В. Старина. Натур6аваць,-цца дзс.— утрудить, иабеспокоить,-ться. Дарам толька чалавека натурбавоў. Ня вельмі што ты там натурбавоўся— работа ня цяжкая. В. Старина. Наўда, ы,ж.—небольшая важность, небольшое уменье. Лапді плесьці наўчыцца—ня наўда вяліка. Наўда вялікая мне, што ён начальна! В. Старина. Наудачу, яре.—едва-ли. Наўдачу, ці застанам яго дома. В. Старина. Наўза, ы, ж.—гл. Ноўза. У етум вульлі шмат наўзы. В. Лядцо, Пух. р. Наўзавадзь, пре.—вскачь. Коні панесьліся наўзавадзь. В. Старина. Наузахапке, яре.— наперебой. Наўзахапке ядуць ігрушы. Наўзахапке ўнахватал! яблыкі. В. Старина. Наўкес, пре. — наискось. Граніца йдзе наўкос. Прымай наўкос. В. Старина. Наўм&сьля, наўмысьня, пре.—умышленно, намеренно. Ета-ж наўмысьля зрабіў ён. Ня наўмысьня разьбіў шклянку. В. Старина. Наўрад (ці), яре.—вряд-ли. Наўрад ці будзя так, як кажаш. В. Старина. Наўскапыто, яре.—галопом, вскачь. 1к доў наўскапыта, аж пыл пакурэў! В. Старина. Наўскаслк, пре.—наискось. Дарога. йдзе наўскасяк.В. Старина (Пр. Наўкос). Наўскідаць, дзс.—накласть, побить. Наўскідалі яму, коліка добра. В. Старина. Наўсьцяж, пре.—цугом. К вянцу запрэглі коні наўсьцяж. В. Старина. Наўцекі, яре.—драла, давай удирать. Схапіў ды хутчэй наўцекі. В. Старина. Нахапаць,-цца, дзс. — нахватать, -ться. Вуй колька ён нахапоў сабе яблыкаў! Лётаў па дварэ, нахапоўся ветру, а ціпер кашляя. В. Старина. Нахапщца, дзс.—неожиданно взяться туче, ветру. Ік нахапілася хмара, дык усе барджэй за сена ўзяліся!.. Ік нахапіўся віхар да стоў ірваць страху!.. В. Старина. Нахіляць,-цца, дзс. (зак. нахіліць, -цца—наклонять,-ться в сторону. Нешта ўсё сьцяна нахіляяцца ў той бок, мусіць каменьне пашло ўніз. Ашчэ нахілі сюды бярозу ды падрэжам. Плот саўсім нахіліўся, зараз аберняцца. В. Старина. Нахінаць,-цца, дзс. (зак. нахінуць, -цца)—нагибать,-ться. Нашто нахінаць шмат вядра: ваду разьлеяш. Ня нахінайся нізка—пралезяш. Ніжай нахіні галаву. Яблынка нахінулася ўніз. В. Старина. Нохлашч, пре. — настежь. Нашто дзьверы расчыні ў нахлашч? В. Старина. Нахлшацца, дзс.—наплакаться. Дзіця нет ведама колька нахліпалася, пакуль маці прышла. В. Старина. Нахмарыцца, дзс. безас.—покрыться тучами. Нахмарылася надождж. В. Старина. Нахмурыцца, дзс.—насупиться. Чаго ты етак нахмурыўся, здарылася што нядобрая, ці што? В. Старина