Наплесьці Наракаць ПО Наплссьці, дзс.— 1) наплесть чего. Макар наплёў кошыкаў.— 2) насплетничать. Наплесьці на чалавека ня наўда, але як посьля ў вочы пазіраць. В. Старина. Наплявузгаць, дзс. — наговорить вздору, чепухи. Нечага слухаць, што другія із зайздрасьці наплявузгалі на яго—ён хлопяц харошы. В. Старина. Напляжыць, дзс.—нарубить. Напляжыў цэлаю павець дроў. В. Старина. Напоркацца, дзс.—напороться, наискаться. Напоркаўся, пакуль знашоў у траве колца. В. Старина. Напоркаць, дзс.— 1) напороть. Напоркай уперад дзірачак у шкураце. а тады шый.-—2) мало сделать. Што ты тут напоркаў — адны ганькі ўзароў. В. Старина. Напоўніцу ёсьці, — есть с аппетитом, полным ртом. Каровы напоўніцу ядуць трушанку. В. Старина. Напрануцца, дзс.— одеться. Напранісі, каб было цяплей. В. Крамяні, Пух. р. Напрацавацца, дзс. — натрудиться. Налрацавоўся наш бацька за свой век. В. Старина. Напросткі, пре.—напрямик. Ідзі напросткі: бліжай будзя. В. Дукаркау Съмлл. р. Напроці, пре.—против. Ідзі ў етыя варота, што напроці нас. В. Старина. Напроціў, пре. — наперекор. Так! паслухмяны хлапец,—i слова напрошу ня скажа! В. Старина. Напружыцца, дзс.—напрячься. Напружыўся, аж счырванеў увесь. В. Старина. Напрыгацца, дзс.—много напиться. Напрыгаўся квасу, аж абабэніла яго. В. Старина. Напрэгчы, дзс. — йажарить. Добра, каб напрэгчы гароху есьці. Напрэгл! бобу. В. Старина. Напсаваць, дзс.—напортить. Ета ня жартачкі напсаваць столькі дабра! В. Старина. Напухці, дзс.—напухнуть. Лепяй ня чапай етага места, ато горай можа напухці. Напухла шчака. В. Старина. Напхаць, -цца, дзс.— 1) набить что. Напхоў сяньнік сьвежаю саломаю.—2) нажраться. 1к сьвіньня, напхоўся картоплі. В. Старина. Напырск, у, м. — слегка заслащенная медом вода для обрызгивания. осевшего роя. Прынясі ў вядзёрца напырск рой апырскаць. В. Старина. Напзуна, п р е. наверное. Напэўна сказаць ня магу. В. Старина. Напялсгвацца, дзс. — пожить в довольстве, в холе. Але мала ён напялегваўся: малады памёр. В. Старина. Напярзсьцяжкі, пре. — напрямик. Каб пайці напярэсьцяжкі, мо' хутчэй было-б. В. Старина (Пр. Напросткі). Нарабщь, -цца, дзс. — 1) наделать чего. Сам нарабіў усякага пасудку.— 2) напроказничать, натворить беды. Будзя табе, нарабіў бяды!—3) наработаться, натрудиться. Даволяй я ўжо нарабіўся, хай сына ужо робяць В. Старина. Нарав/сты, прм.—капризный. Падла, наравістая кабыла, толька брыкаецца. В. Старина. Наравщца, дзс.—упрямиться. Конь наровіцца, ня хоча цягнуць. В. Стсрина. Наравщь, дзс.—норовить. Так i наровіць, каб папасьці ў вока. Кажды наровіць сам сабе. В. Старина. Нараджаць, дзс. — народить. Сука нараджала шчанят. В. Старина. Нарадзіць, дзс. — наколдовать. Лепяй з 1м ня чапайся, ато ашчэ нарадзіць. В. Старина. Нарадка, i, ж.—колдовство в виде какого-либо предмета. Нехта, мусіць, падкінаў нарадку — хустачку з вузельчыкамі. В. Старина. Нараіць, дзс. — насоветовать. Дзякуй ім, людзі нараілі, як трэба рабіць. В. Старина. Наракаць, дзс. — нарекать. Нечага дарам наракаць на каго, калі ня ведаяш, хто тут вінават. В. Старина
Дадатковыя словы
напзўна, наравісты
4 👁