Назьдзеквацца Накруціцца 167 травы. За дзень каровы троха й назьбіраліся. В. Старина. Назьдзеквацца; дзс. — достаточно поиздеваться. Ці мала назьдзекваліся йз нас людзі? Назьдзекуваліся над ім, колька хацелі, ды пусьцілі. В. Старина. Найгорай, пре. — наихуже. А найгорай дык ета нашаму Апанасу. В. Старина. Найдепей, пре. — наилучше. Найлепяй будзя от так. В. Старина. Н&ймаиьне, я, н. — нанимание. Дзе ты набярэсься на ўсё таго найманьня — грош ай шмат трэба. В. Старина. Наймаць, дзс. (зон. нанящ») — нанимать. С саўхоза прыехалі ў еяло наймаць на картоплю. Нанёў дзьве жняі. В. Старина. Наймітка, i, ж.—1) наемница, батрачка. У іх вялікая гаспадарка, аж дваіх наймаюць: парабка й наймітку.—2) домашняя прислуга. Вазьмі сабе наймітку ды няхай табе слугуя. В. Старына. Найчасьцей, пре.—чаще всего. Найчасьцей ён паварачваяцца ціпер у гумне ля пчол. В. Старына. Наказваць, дзс. (зах. наказаць) — передавать словесно извещение. 1к трэба будзя, дык будам наказу ваць, каб прыходзілі к нам. Hiма кім наказваць: сам прыходзь. Накажыця нашаму Міхалю, хай каня вядзе с поля дамоў. В. Старина. Накалоць, -цца, дзс. (при. накялатія)—немножко расколоть что, расколоться чему. Накалі трошка дошку, дык тынк будзя лепяй трымацца. Ступачка накалолася. Жбанок, мусіць, троха наколаты, абы цячэ. В. Старина. Накідаць, дзс. (зак. накгдаць—накладывать на телегу навоз. Удваіх будам накідаць гной. Накідалі воз,—вяз! на поля. В. Старина. Накидка, i, ж.—надбавка. Дай яшчэ ў накідку пару яблыкаў! цукерку. В. Старына. Накшуць, дзс. — сделать надбавку. Важця ды на паперу накіньця. В. Старина. Накірмашавацца, дзс. — долго или много побывать на базаре. Накірмашавоўся я сягоньня ў Сьмілавічах: зранку аж да самага вечару быў! В. Старина. Наклад, у, м. — излишек в езде, ходьбе, плате. Тудэю ехаць ня вялікі наклад, апе затоя сушэй. В. Старина. Накладаць, дзс. — о плуге: починять отвал. Павязу к навалю плуг накладаць. В. Старина. Накладка, i, ж.— тяжесть (полено, дерн), накладываемая на борону, чтобы лучше, глубже боронить. 1к каля мяжы будзяш вадзіцца, палажы на барану накладку. В. Старина. Накладна, пре. — излишне в езде, ходьбе, плате. Тудэю трохі накладна будзя йці. Дорага вы просіця,—мне троха будзя накладна плаціць. В. Старина. Накладня, i, ж. — отвал плуга. На плуг трэба новаю накладню даваць. В. Старина (Пр. Акладня). Накласьці, дзс. — 1) уложить, накласть. Палюдзку ня ўмея воза снапоў накласьці. Наклоў воз, ік з места дзьвігнуць. — 2) побить кого. Так добра наклал! яму, чуць панёс. В. Старина. Наклшаць, дзс. — накликать. Маўчы, ато наклікаяш бяду. В. Старина. Наюшгваць, дзс. — прихрамывать. Конь наклыгвая на задняю нагу. В. Старина. Нашшпацца, дзс.—наглотаться жадно. Наклыпаўся адных галушак. В. Старына. Накоутацца, дзс.—наглотаться, налопаться. Накоўтаўся крышаноў ic салам, дык i заціркі ня хоча. В. Старина. Накп/ць, дзс.—наиздеваться: Няслухай яго: ён хоча накпіць с цібе. В. Старина. Накруцщца, дзс. — 1) навернуться (о беде). Аткуль ета бяда накруцілаея на нас? — 2) накружиться, навертеться. Накруціўся, аж галава баліць. В. Старына
Дадатковыя словы
накгдаць>—на
1 👁