Надзіць 166 Назьбіраць Надзіць, дзс. — привлекать. 1 што яго надзіць хадзіць к ёй гуляць? B. Старына. Надзімаць,-цца, дзс. (зак. надзьмуць,-цца) — 1) надувать что воздухом. Каб шмат ня надзімоў -посіка, ён - ба ня лопнаў. Надзьмуў шчокі. — 2) сердиться. Надзьмуўся, ік мыш на крупы. Чаго ты ўжо надзьмуў свае лупы? В. Старына. Надоячы, пре. -— давеча. А ета-ж надоячы я была ў вас. В. Старына. (Пр. Надась). Надрукаваць, дзс. — напечатать. Надрукавалі шмат кніжак. В. Старына. Надрывацьг цца, дзс. — 1) надрывать,-ться силами, здоровьем. Ня цягні адзін, ня надрывайся. Надрывая чалавек сваё здароўя, працуя дзень-пры-дні.—2) немного отрывать,-ться. Ня варта было надрываць канцоў,—дык хваціла-б шнура. В. Старына. Надрыжацца, дзс. — надрожаться от страха. Надрыжаліся, ік пажар быў, аж ціпер страх бярэ. В. Старыми Надта, пре. — очень, весьма. Надта ты разумны. Надта ёмкі. В. Старына. Надтач&ць, дзс. — прибавить, приточить конец чего. Трэба надтачыць важке. Надтачыў шула. В. Старына. Надумаць,-цца, дзс. — замыслить. Щто ты надумаў з етага рабіць? Надумаўся хлопяц жаніцца. В.Старына. Надурыць голову, — забить голову. Добра й так надурыў галаву за вечар. Надурылі яны мне галаву за дзень. В. Старына. Надурэцца, дзс. — нашалиться. Ну, малы я, надурэліся за дзень досыпь, — ціпер пашлі спацьі В. Старына. Надходзіць, дзс. (зон. надыйцу— приближаться (во времени). Ужо надходзіць сьвята, трэба біць сьвіньню. Надышлі кал ядкі.В. Старына. Нажабіцца, дзс. (прм. нажабленыў— размякчиться немного. Нажабілася дуга. Нажабляны полаз,— як ты паедзяш? В. Старына. Нажумрыцца, дзс. — нажраться. От нажумрыўся яблыкаў! В. Старына. Нажыраваць,-цца, дзс. — наесться. Куры яажыраваліся, аж валяке паўпірала. Качка нажыравала воля. В. Старына. Нажыць,-цца, дзс. — 1) пожить долго. Мала нажыўся чалавек: захацеў скора памерці. Колька яна нажыла: замуж вышла ды памерла. — 2) нажить, приобресть что. Каб як нажыць свайго кошка, тады-б лягчэй было. Нажыўся ўсякага дабра. В. Старына. Нажышча, ы, ж. (павял. ад наго) — ножища. Хоча сваю нажышчу ўсадзіць у дзяціны бот. Нажышчы ты я,!к калодкі. В. Старцна. Назадяць, дзс. — досаждать. Ня назад яй ты мне, назола! В. Старина. Назапасіць, дзс. — много запасти. Назапась сена да Міколы, дык ня бойся зімы ніколі. Прык. В. Скрьиь, Пух. р. Назаусуды, пре. — навсегда. Ета тваё назаўсоды й будзя. В. Старына. НазІраць, дзс. — надсматривать. Назірай харашэнька, каб статак ня лез у шкоду. В. Старына. Назіркам, пре.— наглядая. А бн назіркам за ім ды й падгледзіў усё. В. Старына. Назнарок, пре. — нарочно. Ён назнарок ніколі ня зробіць кепскага. В. Старына. Назначыць, дзс.— пометить. Назначил! баранчыка чырвонаю істужкаю. Назначил! курыцу — адсеклі хвост. В. Старына. Назола, ы, аг. — надоедливый, докука. Такая-ж назола: цэлаю раньніцу дурыць мне голаву, — атчапіся! В. Старым. Назубщь, дзс. — отточить зубья в серпе. Ня рэжа серп — трэба назубіць. В. Старына. Назьбіраць,-цца, дзс. — 1) насобирать,-ться. Назьбірала кошычак ягад. Назьбіралася поўну хату людзей.—2) с трудом нагрызться
Дадатковыя словы
назаус^ды, назаўсбды
3 👁