Аблак 4 Абмуляць ка нядобрая—-хутка аблазіць. В. Старика. Аблак, a, м (мн. аблакё, /шж. аблачоку—облако. На сонца найшоў аблік. Увосянь оаўсім нізка ходзяць аблакё. Маленькі аблачок: чуць відаць. В. Старина. Абламаць—гл. Абломліваць. Аблаяць, дзс. (прм. аблаены)—обругать. Аблаяў, ік толька хацеў. Аблая, ік цюцьку. Напрасна аблаяны чалавек. В. Старина. Аблугчы, дзс.—заболеть, слечь. Аблягла мая гаспадыня. В. Старина. Аблузлы, прм.—\) полинявший; оголенный от шерсти или волос. Вуй які гадкі хлопяц: нейкі аблезлы твар!—2) в бранном смысле. Жаба ты аблезлая, куды ты лезяш?! В. Старика. Аблетак, аблетнік, а, м. зб. - сухие дрова, пролежавшие лето. Добра гарыць аблетнік. С. Амелъна, Пух. р. У Вінцэся цэлая павець аблетак. В. Старина. Абл£таць, дзс.—облететь; в смысле быстро обойти, побывать у кого. У сё Сяло аблётаў i нідзе ня дастоў капейкі. В. Старина. Абліваха, i, ж.—слякоть. На дварэ абліваха, халадэча. В. Старина. Аблгзвацьг цца, дзс. (зак. аблізаць, -цца)— 1) облизывать,-ться. А Цімох толька аблізваяцца, ік кот. —2) в бранном смысле. Аблізала хвароба нашага хлопца. В. Старина. Абл/чча, а, к;—лицо, физиономия. Па абліччу відаць, што Васількоў сын! В. Старина, Аблічб/ць, дзс.—сосчитать, пересчитать. Абліч&ма копы ды будам дзяліць сена. В. Старина. Абломліваць,-цца9 дзс. (зак. абламаць, - цца)—ўобламывать, - ться. Траву рві ў градах, толька капусты ня'бломлявай. В. Старина. Абламаласі цзлая прасла плоту. В. Крамяні, Пух. р. Аблузаць, дзс. (прм. аблузаны)— очистить от кожуры. Аблужыма троха пасолі на полудзянь. Бяры аблузаны гарбузік. В. Старина. Аблук, ка, м,— цельный липовый лубок для закладывания ящика и стенок в крестьянской телеге, кладется также и на сани. Залажы ў, калёсы аблук. В. Крамяні, Пух. р. Аблупщь, дзс. (прм. аблуплены)— облупить, содрать кожу. МясьНІК аблупіў карову. Каб цібе ваўкё аблупілі! У казы аблупляна паўбока. Жаба ты аблупляная! В. Старина. Аблушчыць, дзс.—отделить кожуру или мякоть от семян. Трэба гарбуз аблушчыць да насушыць гарбузікаў. В. Машарова, Сьміл. р. Аблямаваць, дзс. (прм. аблямованы)—окаймить края юбки, кофты, воротник или рукава. А я сваю спадніцу абля(і)мдвала аксамітам. Абля(і)мованыя рукавэ крапчэй. В. Старина. Аблямоўка, i, ж.—кайма. Пазыч мне на'блямоўку еты кавалачак. В. Старина. Абляпаць,-цца, дзс. — загрязнить, -ться; обмарать,-ться. Калёса абляпаў i сам абляпаўся ў гразь. В. Старина. Абманшчык, а, м—птица крапивник (Motacilla troglodites). У нашуй крапівя жыве абманшчык. В. Забалоцьце, Сьміл. р. Абманьваць9-цца9 дзс. (зак. абман/ць9 - цца) — обманывать-ться. Абманьвая цыган людзей: во так 1 жыве. Раз, другі абманіш, а боляй ня павераць. Троха абманіўся я, але нічога ня паробіш. В. Старина. Абмараць9-цца9 дзс. (прм. абмараны)—обмарать,-ться. Абмароўся, ік сьвінчо, у гразь. Рукі абмарёныя, а ёц барджэй садзіцца жраць. В. Старина. Абмарока, i, аг. — назойливый. А якая-ж ты абмарока: атстань лепяй! В. Старина. Абмацаць, дзс. — ощупать. Ганна, абмацай смаліну там на печы! В. Старина. Абмуляць, дзс. (прм. абмулены)— насаднить кожу. Абмуляў пля
Дадатковыя словы
абл^гчы, абл^злы, аблічбіць, аблічча, абманіць, лачок^—облако, наблямоўку, нябломлявай, сбнца, цца)—^обламывать, чбк, ішж
8 👁