Квапіцца 134 Кіньдзюк Квапіцца, дзс. — зариться. Нечага квапіцца на чужоя. В. Старина. Квапнасьць, i. ж.— жадность. Ото дзе квапнасьць: усё-б заброў сабе. В. Старына. Квшшы, прм. — завистливый, ж а д ный. Чаму не: на чужоя дык i ты квапны. В. Старына. Кварта, ыж.—»/ гарнца = 0,82 літра. Н а барыш дасталі кварту гарэлкі. В. Старина. Квартовая пляшка,— бутылка размером „кв а р ты ". Квартоваю пляш ку ўзёў на ваду. В. Старина. Кваска, i, ж. (польск. faska)— кадь, кадушка. Н аклалі сала цэлаю кваску. Сваіх агуркоў на кваску будзя. В. Турэц, Сьмы. р. Кватэрка, i, ж. — */ч кварты ==1/iв гарнца. (Кватэркамі мераецца толькі гарэлка). В ы п іў кватэрку гарэлкі. В. Старина. Квач, а, м — мазилка. Падай квач мазаць калёса. В. Старина. Квашанша, ы, ж.— студень. Замерзла ў стопца квашаніна. В. Старына. Кв/та, — в расчете; слово употребл. при расчете. Квіта, паня М ікіта! В. Старына. Квіток, тки, м. — квитанция. Грош ай ня далі, а квіток выпісалі. В. Старына. Кволіцца, дзс.—жаловаться на больслабость. Дзеўка ўсё неш та кволіцца — у баку баліць. В. Старына. К волы, прм.— слабый. Які-ж ты кволы: абы што, дык i захварэў. В. Старына. Квэцаць, дзс. — марать, пачкать во что-либо черное: грязь, деготь и пр. Н я квэцай ты ботаў у гразь! В. Старына. Ксміць, дзс. — соображать, быстро схватывать. Т ак дарма хлапец вучыцца, але задач нічога ня кеміць. В. Старына. Ксмкі, кемны, прм. — сообразительный. Я кі-ж ты ня кемкі, чалавеча! В. Старына. Ю зік кемны хлопяц. В. Машарова, Сьміл. р. Ксньдзіцца, дзс. — слегка капризничать, плакаться. Дзіця ўсё нешта кеньдзіцца: мусіць ня здаровая. В. Старына. Кзпікі, аў, мн. — насмешки. Усё сьмяецца с старога да кепікі строіць. Нечага строіць з міне кепікаў. В. Старына. Кепскі, прм. (пре. кепска) — плохой, скверный. Кепская надвор'я. Кепска рада, браця! Ня будзе табе там кепска. В. Старына. Кепства, а, н. — издевательство. Усё робіць на кепства. В. Старына* Кеўзаць, дзс. — пачкать, замусливать; говорится о детях. Ня кеўзай ты кашы па стале. В. Старына. Кешкацца, дзс. — копошиться. Старая ўсё кешкаяцца ў запячку. В. Старына. Кідацца, дзс. — в спец, знач.: коекак перебиваться. Пакуль што кідаямся памаленьку. В. Старына. Шдаць,-цца, дзс. (зак. кгнуць) — бросать,-ться. Чаго ты кідаясься да міне с кулакамі? Малых кінулі дома, а самі пашлі.—2) садить под плуг картофель. Нашы паехалі кідаць картоплю. В. Старына. Кшла, ы, ж. — гл. Кіжлун, Эй кіжла нейкая, абуцца ня ўмея! В. Старына. Кіжлаты, прм. (лаянка)—малоповоротливый, слабый. Чорт ты кіжлаты, ідзі хутчзи! В. Старына. КІжлун, а, м. — малоповоротливый, слабый человек (насмешливо). Кіжлун ты — ня паднімяш мяшкаі В. Старына. Кій, й, м. — палка. Ня кіям, дык палкаю. Прык. В. Старына. К1ла, ы, ж. — грыжа. Якаў нарвоў сабе на жываце кілу. В. Старына. Кілбаса, ьі, ж. — гл. Каўбаса. Госьцю трэба сьпячы кілбасу.5. Старына. КШшак, шка, м. (польск. kieliszek). рюмка. Выпіў кілішак вть. В.Старына. Кілун, й, м. — человек, больной грыжею. Кілун гэты адзін ня дасьць рады бярвіну. В. Старына. Кіньдз/ок, ка, м. — желудок. Юньдзюк с цяляці выкінулі вон. В. Старына
Дадатковыя словы
кіньдзіок, надворя, ткй, хутчзй, ы>ж, іiв
9 👁