Каня вадзіць 130 Карагод ногі пакалоў, ходзячы па канюшынішчы. В. Старина. Каня вадзщь,—рождественская забава из народного театра; „водзяць каня* на новый год. У сяголята на новы год хлопцы будуць каня вадзіць. В. Старина. Капа, ы, ж. {пая. копка)— 1) 60 единиц при счете. Сабралі капу яец.—2) копна. Сена ляжыць у копах. Ячмень злажылі ў копку. В. Старина. Капанща, ы, ж.— 1) мотыга. Грады накапуюць капаніцаю.—2) пруд. Статак пагналі паіць к капаніцы. В. Голацак, Сьміл. р. Капаць, дзс. (зон. капнуць)— 1) капать. Капая ic страхі.—2) крепко стегнуть кнутом. Дай, я яму хоць раз пугаю капну. В. Старина. Капеж» капяжи, м. — стёк. Куры п'юць ваду с пад капяжа. В. Старина. Капец» пци, м.— 1) межевой знак в виде небольшой насыпи, а также вообще всякая земляная насыпь. Ціпер граніцы ніхто ня зьверня: парабілі капцэ. У іх за сялом нейкія капцэ: мусіць там пахаваны забітыя салдаты, ік была вайна с пранцузам.—2) присыпанная землёй куча картофеля на зиму. ПалавШа картоплі памерзла ў капцы. В. Старина. Капка, І, ж.—капля. На галаву папала капка вады. В. Старина. Капказ, у. м. — Кавказ. У салдатах служыў на Капказя. В. Старина* Каплща, ы, ж.—часовня. Служэньня Ў ету нядзельку будзе на могілках у капліцы. В. Старина. Капота, ы, ж.—капот. Надзень во хоць ету капоту. В. Старина. Каптан, а, м.—большая катанка. Пад рала каптан на йстужкі. В. Старина. Каптанік, a, л«.-—лёгкая катаначка. Оашыла каптанік з брыжамі. В. Старина. Капут, — капут, конец. Капут табе тут будзя. В. Старина. Капцюр, а, м.— коготь или большой ноготь (презр.). Ну й капшорэ-ж твае, ік у ката. В. Старина. Капшгук, к, м.— 1) кисет, мешочек для табака. Цэлы капшук напхоў цюцюну. — 2) наем, обдутый, толстый мужчина. Капшук ты, хутчэй ты варушыся! В. Старина. Капмтнік, а, м.—копытень европейский (Asarum europaeum L.). Сьвіньня добра ядуць капытнік. В. Дубраўка, Пух. p. Кап&ціцца, дзс.—оступаться (о лошади). Конь бягучы капыціцца. В. Старина. Капельку» пре. — немножко. Выпіў капяльку малака. В. Старина. Капял/ош» а, м.—шляпа, Вунь поп ідзе ў капялюшы. В. Старина. Кора, ы, ж.—кара, наказание. Наслоў бог етакаю кару на нас! В. Старина. Карабаты, прм. — покоробленный, морщинистый. Надта-ж карабатая тваё сукно. Баба ўжо старая, карабатая. В. Старина. Карабок, бка, м.—коробок, небольшая коробочка. Купіў карабок запалак. В. Старина. Каравай, я, м.—белый пирог, который „дзеляць" на последней свадебной беседе: режут на кусочки и „прадаюць* всем гостям и посторонним. На чужы каравай рота ня разяўляй. Прык. В. Старина. Каравайніца, ы, ж.—женщина, смотрящая за печеньем на свадьбе .каравая*. „Каравайніца з места пакрала ўсё цеста". (Вясельная песьня). В. Старина. Ка{раваць, i, ж. — кровать. Зося сьпіць на новуй караваці. В. Старина. Караваць, дзс. — гл. Кар&ць. Мужчыны пашлі за Смолянку караваць бярвеньня. В. Старина. Каравы, прм.—грязный, с н а зр ев шей грязью. Абуў каравыя анучы.! каравая i рызавая—i тоя ў вочы лезя. Пригае. В. Старина. Карагод, у, м.—хоровод. Дзеці вэнь на вуліцы гуляюць у карагод. В. Старина