Ікаўка 124 Іссаць 2) злуч.=літ. як скар. 'к)—как. Каб ашчэ грывянь, ік раз быў-ба рубель. Выдае, ік-бы й наша жарабё,, але хто яго ведая. Такі здаровы стоў,— ік рукою зьняло ўсю хваробу. 'K відзім, баба зьлётала на сяло. В. Старына. Ікаўка, i, ж.— икота. У спала на цібе ікаўка. В. Машарова, Сьміл. р. /ка ц ь,-цца, дзс.— икать,-ться. Наеўся, аж ікая. Неш та мне сягоньня ікаяцца. В. Старина. Іклаты, прм. — с большими кл ы ка ми. Чорт ты іклаты, чаго ты чэпісься да міне! В. Старына. /клы, аў, мн\ ад— клы ки. У сьвіньні вялікія іклы. В. Старына. Ыбы, оў, мн. л. ад лоб. Барана стукнуліся ілбамі. В. Старына. Ілгаць, дзс. — лгать. Ячмень на воку— ілжэш, прароку! Прык. С. Навасёлкі, Пух. р. Ільншіча, а. н. — поле, бывшее под льном. Іпьнішча засеялі жытам. В. Старына. Ільняны, прм. — льняной. Надзеў ільняную сарочку. Ільняныя ніткі. В. Старына. Ім ж ака, i, ж.— м елкий с тум ан ом дож ди к. Н а дварэ нейкая імжака йдзе. В. Старына. Імжзць, дзс. безас.—моросить. Яю там дождж: троха імжыць. В. Ста рына. Імша, ыу ж. (польск. msza, з лацінск. m issa)— обедня катол. П а мацяры атправілі імшу. В. Старына. Імшараваты, прм.—о мелком лесе на моховом болоте. Наш лес, імшараваты. В. Слопішча, Шацк. р. Імшарына, ы, ж.—болото, на котором растёт мох и карликовая сосна. Г ані, сынку, гавяду на імшарыну. С. Амелъна Пух. р. Імншсты, прм. — моховой. У сё балота імшыстая. В. Слопішча, Шацк. р. Імншць, дзс. — перекладывать мохом венцы постройки. Навазілі моху імш ыць хату. В. Старына. 1мя, я, н. — имя. Спуж оўся, аж ня ведая, як яго імя. В. Старына. /нагды, пре.— иногда. Інагды бывая й кепска, але маўчыш. В. Ста* рына. Інакш, пре.—иначе. Інакш i ня зробіш. В. Старына. Інакшы, шны, іншы, прм. — иной. Інакшай рады i німа. Інны раз i цяжка бывая, але ррбіш. Бывая, што іншы раз i ня так зробіш. В. Старына. І Н І Й, ю, м.—иней. На дрэвах узёўся іней. В. Старына. Інтзрас, у, м. — интерес в деловом отношении, выгодное дело. Добры інтэрас: дай яму наперад грошы. В. Старына. Ірваць, дзс. — рвать. Паш л i ірвать лён. В. Старына. 1рдз£ць,~цца, дзс.—рдеть,-ться. Раса аж ірдзіцца на траве. В. Старына. 1ржа, й9 ж. — ржавчина. Грызе, есьць міне, ік іржа зялеза. В. Старына. Іржавы, прм. — ржавый. Нож нейкі i ржавы. В. Старына. Іржанішча, іржышча, а, н. — ржаное поле. Пагналі каровы на іржанішча. В. Лядцо, Пух. р. Коні пасуцца на іржышчы. В. Старына. Іржаць, ірзаць, дзс. — ржать. Конь іржэ стоячы ў хлевя. В. Старына. Ірзуць коні. В. Крамяни Пух. р. Іржэўнік, у, м. — жнивьё. На полі толька адзін іржэўнік тарчыць. В. Машарова, Сьміл. р. /рха, i, ж.— 1) очищенная от шерсти ленточка из овчины, вкладываемая в шов полушубка. Забыўся ірхі ўлажыць ды шыя.— 2) такая-же ленточка, нашиваемая спереди полушубка, справа и слева, как украшение. Абарвалася ў кажусе ірха. В. Старына. 1ск, у, м.—пчелиная разведка для отыскания улья для роя. У пустом вульлі я бачыў іск. В. Старына. 1скаць,-цца, дзс.—искать в волосах головы вшей. Дай я цібе буду іскаць. Ня ішчыцяся вы ў вакне. В. Старына. Іссаць, (?зу.=ссаць — сосать. Дзіця ісьсе цыцку. В. Старына
Дадатковыя словы
з^.=ссаць
4 👁