Здаумецца 116 3-за Здаўмецца, дзс.—сообразить. Як-жа ета я раней ня здаўмеўся так зрабіць. В. Старына. Здаўнп, npc. — издавна. Ета паша здаўна была за намі. 5. Старина. Здацца, дзс. — быть нужным, потребным. На што ты мне здоўся? В. Старына. Здолець, дзе. — гл. Здалець. Чуць j здоляў падняць ношку сена.! В. Старина. \ Здольнік, а. м.— соучастник. Так раньше назывался принятый в семью чужой мужчина с равной долей имущества, как и остальные члены данной семьи. Дзед мой жыў тут за здольніка. В. Ста- j рина. Здольны, прм,—способный. Здольны ён хлопяц на ўсякаю работу. В. Старына. Здор, у м.—сало от внутренностей. С парсюка шмат здору вышла. У пападзьдз! на жываце адзін здор. В.Старына. Здрапаць, дзс.—сов. от драпаць.; Аж.у канец сяла ўжо ўсьпеў j здрапаць. В. Старика. Здратаваць, дзс. (прм. здратова- | ныў—истоптать посев. Коні здра-: тавалі ячмень. Чыста ўся пшані-! ца здратована. В. Старына. Здрыгануцца, Дзе. — содрогнуться, поколебаться. Аж зямля пад ім здрыганулася. В. Старина. Здрэнчыць, дзс.—измучить побоями. Здрэнчыў дзіця на горная яблыка. В. Старика. Здужаць, дзс.—осилить. Наброў, ік здужаць панесьці. В. Старина. Здурнець, дзс.—одуреть, оглупеть. Пад старасьць сусім чалавек здурнеў. В. Старына. Здымаць, дзс.—снимать. Ня трэ'бала здымаць патрэціка, хай-ба ві- j сеў. В. Старына. \ Здофдзіцца, дзс.— протянуть ноги при смерти. Усе ня даждуцца, калі старая здырдзіцца. В. Старина. Здыханьне, я, н.—падеж на животных. Німа на цібе здыханьня, на такога каня! В. Старина. Здыхаць, дзс. (.зак. здохнуць, -хці— околевать, издыхать. Будзя здыхаць з голаду, а рабіць ня хоча. Етак можна, чалавеча, i здохнуць. Здохла кацянё. В. Старына. Здыхляк, š, м. — заморенный, слабый мужчина. Што мне значыцца падужаць етага здыхляка?! В. Старына. Здыхлячына, здыхлша, ы, ж. 1) мясо павшего животного, падаль. Ваўке ядуць здыхлячыну.— 2) заморенная лошадь. Конь здыхлячына, а ён ашчэ хона воз везьці. Здыхліна ета адных драбінак ня пацягня. В. Старына. Здэцца, дзс.—гл. Здавацца. Здэццы бачылісі с табою. В. Крамяни Пух. р. Зеленкаваты, прм.— немного недозрелый, зеленоватый. Авёс яшчэ троха зялянкаваты, але жаць можна. В. Старына. Зельле, я, н. (пом. зельлейкаў — 1) лекарство. Нейкая горная зельля. — 2) скверный, сварливый человек. Ну й зельля ета Марынка! Ого, ета, зельляйка: паслухая яно щбе! В. Старина. Зелязьняк, а, лс.—лопата, у которой железные только края в виде каймы. Вазьмі зялязьняк ды капай. В. Старына. (Пр. Ж алязьняк). Зел я на, пре. — зелено. Аж у ваччу стала зеляна. В. Старына. Зерне, я, н.—зерно. Колас вялікі, а зерня малоя, В. Старына. Зелкі, лак, мн.— лечебные травки. Стоў піць зёлкі, дык i паправіўся. В. Старына. Зеў, зеву, м. — 1) пространство между верхними и нижними нитками в „кроснах". Мае кросна добры я: вялікі зеў. У кроснах зявэ малы я — чаўнок вязьня. — 2) начало дыхательного горла. Горла ў зявох баліць.—3) презр., пасть, горло. РасчЫніў свае зявэ. В. Старына. Зжаліцца, дзс. — сжалиться. Зжаліўся ўжо, пашкадавоў. В. Старына. 3-за, прийм.—из-за. Нехта шпурнуў з-за вугла камяням. В. Старына