Звалтузіць 114 Згламаздаць Звалтузіць, дзс.—истормошить, измять, Сьвіньня звалтузілі ўсе caрочкі. В. Старина. Звансц, нцё, м. — раст, погремок, і (Alectorolophus Gm. або Rhinanthus Crista galli L.). У ж ыцьця i адзін званец. В. Старина. Увёўся | ў жыта званец, дык хлебу канец., Прик. B. Капейна, Сьміл. p. Зван/ца, ы, ж. — коло кольн я. С кі- j наўся із званіцы ды забіўся на сьмерць. В. Старина. Званчэй, npc. e. cm.— звонче. Еты j званок званчэй зьвініць. В. Старина. Званчзишы, прм. e cm.—более звонкий. Выбірай касу, якая званчэйшая. В. Старина. Зварот, y, м.— оборот. Н ім а ніякага звароту, дык i цяж ка жыць. Н а зварот німа капейкі. В. Старина. Зварухнуць,-цца, дзс. — пошевель-; нуть,-ться. Ляж ы ць i ня зварух- j нецца. Сядзіць ані зварухнецца. В. Старина. Зваруіішць, дзс.—сдвинуть с места, тронуть. Зваруш ыў часэ, дык ціпер ня хочуць іці. В. Ста-! рина. Зваредь,-цца, дзс. — сварить,-ться. Картопля ўжо зварылася. Зварылі булёну. В. Старина. Звар'яцсць, дзс.— помешаться. Звар1йцяў чалавек. Х іб а ты звар*яцёў: j што ты робішь? В. Старина. Звашаваць, дзс. — глубко порыть. Свіньня ўсё гумно звашавалі. B. Старина. Зводзіць, дзс. (зак. зьвзсьці)—1) сводить. Хлопцаў зьвялі ў бойку.— 2) обманывать. Ры гор зьвёў дзеўку, Зьвёў дарам чапавека. B. Старина. Зводнік, a, м. (жан. зводніца)— j м уж чина или ж енщ и на сплетни- ' ки. Слухай ты етага зводніка! Агата— Першая зводніца на сяле. В. Старина. \ Звузіць, дзс.— с у з и т ь. Ш ы ла сароч- | ку ды троха звузіла. В. Старина. Звучаць, дзс.— приучать. Малога ня, трэба звучаць шкодзіць. Звучы лі | змалку етак рабіць, а ціпер i бла- | га. В. Старина. Звыкаць, дзс.—привыкать, Звык, каб яму падалі ўсё гатовянькая, В. Старина. Звычай, ю, м.—обычай.. У яга ужо такі звычай, каб няпрыменна зачапіць чужоя. В. Старина. Звыш, пре. у сэнсе прим. — сверх. Што звыш рубля, то маё. Ву Старина. Згабляваць, дзс.—обстругать. Троха згаблявоў дошку—будзя гладзей. В. Старина. Згадзщца, дзс. — пригодиться. Хай валяюцца кругляке, mo ł на што згодзяцца. В. Старина. Згадз/ць,-цца, дзс.—у словить,-ться, согласиться. Сяло згадзіла сабе каваля. Ахрэм згадзіўся на каровы (нанялся пасти коров). Я. Старина. Згашь, дзс.—залечить. Ніяк ня згаіць свае болькі. В. Крамяні, Пух. р. Згалсць, дзс. — обнищать. Сьпіўся, згалеў i прапоў чалавек. В. Старина. Згамаць, дзс. (дзщяч.) — с'есть. Згамай увесь крупнічак. В. Старина. Зганьбаваць, дзс.—осрамить. Саўсім зганьбавалі Мікатавага каня на месьця. В. Старина. Зганіць, дзс,—опозорить. Дарма зганілі маю работу. В. Старина. Згарнуць, дзс. (прм. згарнуты) — свернуть, собрать в одно место; сгрести в одно место. Картоплю згарнулі ў кучу. Ячмень на таку так i ляжыць згорнуты ў кучу. В. Старина. Згатавацца, дзс.—свариться. Капуста ужо згатавалася. В. Старина. Згвалціць, дзс. (прм. згвалтованы)— изнасиловать. Салдаты згвалцілі дзеўку. Была згвалтована, пярапужана, дык i памерла. В. Старина. Згшуць, дзс.—пропасть. Згінь ты, мара, прападзі! Сядзь на гліня, дык ня згіняш. Прик. С. А мельча, Пух. р. Згламзздаць, дзс.—спортачить. Згламэздаў сабе калёса ды езьдзіць. В. Лядцо, Пух. р