Дурыць 90 Дыхта 2) полуумный. Па сяле ходзіць дурны. В. Старына. Дурыць, дзс.—беспокоить, дурить. Ня дуры ты мне галавы сваімі чаравікамі! В. Старина. Дурыцца, дзс.—дурачиться. Ну, ня дурыся ліш няя. В. Старына. Дурэзьлівы, прм.—шаловливый, дурашливый. Міхалёвы дзеці вельма-ж дурэзьлізыя. В. Дукоршчына, Сьміл. р. Дурэць, дзс.— 1) шалить. Залниняя дурэяш, дзяціна!—2) привередничать. Добра жывецца, а ты ашчэ дурэяш, чалавеча. В. Старына. Дух, у, м.—1) дух. Каб i духу твайго тут ня было!—2) комнатный воздух. У хаця цяжкі дух. В. Старына. Дух раніць—оказывать к кому любовь, расположение в высшей степени, идя за него даже на жертву. Ой яна любіць яго: проста дух за ім роніць! В. Старына. Духата, ы, ж.—душный воздух. Ета-ж задавіцца можна ат етакаі духаты. В. Машарова, Сьміл. р. Духг, оў, мн.—жизнь, дыхание. Духе с цібе ўперад выпра (выганіць), пакуль ты ета ў міне палучыш! В. Старына. Духе выняць,—измотать, измучить в сильной степени. Пакуль дажджэсься ты дабра, дык i духе с цібе вымя. В. Старына. Духе зацлць — затаить, прервать дыхание. Маўчыць—i духе яму заняло. В. Старына. Дуць, дзс.—бить, избивать. Дуй яго, растакога сына! В. Старына. Душа, ы, ж.—душа. Гаўрыла споў, а мужчыны сядзелі. Бачыць Іван, што блутаяцца ў траве нейкая казяўка, узёў скепку, палажыў, каб яна пярапаўзла цяраз ямку. А Гаўрыла прачнуўся ды кажа, што хадзіў па мастох. Дык ета яго душа была. В. Старына. Душна, пре.—душно. Сягоньня душна. В. Старына. Душн/к, м.—отверстие для прохода воздуха, вентилятор. У капцы ашчэ трэба зрабіць душнік. В. Старына. Дуншцца, дзс. — \) сильно кричать, орать. Чаго ты душ ысься на ўсё горла! — 2) ссориться. Сядзяць у хаця ды душацца цэлы дзень. — 3) много работать. А ж душацца людзі за етаю работаю— i ўсё ім мала! В. Старына. Дуишць, дзс. — душ и ть, д ави ть за горло. С хап іў ды давай душ ыць яго за горла. Дзе цібе чэрці душаць? — ідзі ў хату! — 2) п р и те снять. П анэ душылі даўней людзей то паншчынаю, то атработам. В. Старына. Ды, злуч. — и. Паселі ды давай гаварыць. В. Старына. Д ы далем, пре. — прахом. Х ай яно дыдалям пойдзя! В. Старына. Дый, злуч. — да и. Піў, піў дый годзя сказоў. Я м у кажы, аён ня слухая дый годзя. В. Старына. Дык (дак), злуч. — так. Н у дык што скажаш на ета? Дак як-ж а яно будзя? Я к паш лі, дак паш лі, дый зайшлі ў самы гушчэр. В. Старына. Дылда, ы, си. — в ы сокор о сл ы й, гл у поваты й; О т дзе выросла дылда дурная! В. Старына. Дыл£ўка, i дыля, i, ж.— толстая доска в 3 дм. и больше. Нарэзалі на вокна дылёвак. В. Старына. С аднае калоды вышла чатыры добрыя дылі. С. Дукора, Сьміл. р. Дым?ць, дзс. — порош и ть. Ат, трэха дыміць сьняжок. В. Старына. Дыхавіца, ы, ж. — од ы ш ка. Рабіў. рабіў, пакуль дыхавіцы сабе ня нагноў. Н агноў каню ды хавіцу. В. Старына. Дыхаць, дзс. — ды ш а ть. Чуць дыхая чалавек. В. Старына. Дыхллк, й, м.-~бранное на слабосильного мужчину, парня. Дыхляк ты, ня с тваею сілаю тут управіцца! В. Старына. Дыхляціна, ы, ж. — мясо павш его ж ивотн ого. К уп іў нейкаі дыхляціны, ды хоча, каб усе елі. В. Старына. Дыхта, ы, ж.— фанера. Наклеілі паперу на дыхту. В. Скрыль, Пух. р
Дадатковыя словы
дым<?ць
2 👁