Дружба ДрэўкІ Дружба, ы, ж.—дружба. Дружбу помні, а злосьць забывай. Прык. В. Дайнава, Пух. р. Дружка, i, ж.—шаферида. А я ў Марылі на вясельлі была за дружку. В. Старина. Дружно, й, м.—распорядитель мужчына на свадьбе; обыкнов. бывает повязан через плечо „рушніком". Хай ужо дружко заводзіць маладую на пасад. В. Старина. Дружны, прм.—старательный. Тацяна такая дружная дзяўчына! Дружны конік. В. Старина. Друз, у, м.—1) перебитая и засохшая комочками земля/ Грады чысты друз, а яна садзіць агурке. Хлеб ня ўдоўся,—ік друз.—2) мусор с землей. 3 двара вывязьлі ўвесь друз. В. Старина. Друзачка, i, ж.—мелкая часть чего. Усё пабілася, разьляцелася, ня 'сталося й друзачкі. С. Навасёлкі, Пух. р. Друкаваць,-цца,дз£.—печатать,-ться. Піша, усяроўна ік друкуя. Кніжкі друкуюцца ў горадзе. В. Старина. Дручок, чки, м.—дубинка, вообще толстая суковатая палка. Адзін буду йці, дык трэба ўзяць які дручок с сабою. В. Старина. Дрыгацоньне, я, «.—дрожание. У рукі прышло дрыгаценьня. В. Старина. Дрмгаць, дзс.—дрыгать ногами. Пакаціўся, ды дрыгая нагамі. В. Старина. Дрыгва, & /ж. — трясина. Аб'едзь ету дрыгву. В. Дукарка, Сьмы. р. (Пр. Драг в (7.) Дрыгун, а, м —тот, кто дрыгает ногами. Вот дзе дрыгун: абы што— пакоціцца ды дрыгая нагамі. В. Старина. Дрыжоць, дзс.—дрожать. Спужоўся, аж дрыжыць. В. Старина. Дрыжыкі, аў, мн.—дрожь. Во калі спужоўся, аж у дрыжыкі кінула яго! В. Старина. Дрыль* я, м.—лобзик. Дрылям пракруціў дзірку. В. Старина. Дрыляваць,-цца, дзс. — сверлить, -ться лобзиком. Ня ў том месьця дрылюяш. Як туга дрылюяцца. В. Старина. Дрындуха, i. ж. (нам. дрындушка,)— презр.,—частушка. Сьпей другую песьню, а то пяеш адны дрындухі. Ня песьня, а дрындушка. В. Старина. Дрбіпаць, дзс.—итти, бежать мелким шагом. Конь дрыпая, ік ку. рыца. Хутчэй ты там дрыпай. В. Старина. Дрыстаць, дзс. — ходить поносом. Наеўся ўсякаі зеляні ды дрышча. В. Старина. Дрыстун, м.— 1) наем.,—ходящий поносом. Вой які дрыстун: дрышча ды дрышчаГ—2) бран. слово на выходящих из границ гнева, но бессильных. Дрыстун ты, хто цібе баіцца?! В. Старина. Дрыстуха, i, ж.—понос. Напала на яго дрыстуха. В. Старина. Дрэбы, аў, мн.—гл. Драбы. От-жа захудала скаціна: адны дрэбы тарчаиь! В. Старина. Дрэбязь, i, ж.—гл. Дробязь. Што ета за яблыкі—нейкая дрэбязь. В. Машарова, Сьмы. р. Дрова, а, н.— 1) дерево растущ ее. Важная дрэва вырасла.—2) л е со материал. Пад павецьцю ўсякаго дрэва валяяцца. В. Старина. Дрэгаць, дзс.— колотить при езде. Вот-жа дрэгая на калёсах! В. Вострава, Сьмы. р. Дрэнны, прм. (пре. дрэнна)—плохой. Міхаль дрэцны чалавек. А чым табе дрэнна жывецца? В. Старина. Дрэнчыць, дзс. (польск. dгуczyć — мучить) 1) стегать, собств. малых ребят. Злавіў у садку чужога хлапца ды давай дрэнчыць.— 2) сильно хотеться. Ай як табе дрэнчыць пайці! В. Старина. Дрэнь, І, Ж.—дрянь. Усякая дрэнь лезя ў вочы. В. Старина. Дрэпаць.-цца, дзс. — чесать, царапать,-ться. Кот дрэпая ў дзьверы. Што ты ўсё дрэпаясься ў галаве? В. Старина. Дрэўкі, вак, мн.—короткие поленья дров для „комінка". Пайдзі насячы дрэвак на комінак. Ета смольная палена будзя на дрэўкі. В. Старина
Дадатковыя словы
dr^czyć, абедзь, агўрке, дрыгвў, земляі, чкй
16 👁