трымаць, з пілкаю ды з долатам як абыходзіцца, сёе-тое ў паяздзе паправіць мог. Калюга. Я часта прыбягаў у стальмашню да бежанца, пазіраў на яго рукі... Бялевіч. Мы з ім [Лёвачкам] пасябравалі і ўвесь час праводэілі то ў лесе, які быў недалёка, яго ў садку, забаўляліся пад паветкай, дзе была бацькава стальмашня. Кухараў. СТАЛЬМАШЫЦЬ, незак., разм. Заниматься ремеслом колёсника. А калі нехта майстраваў штосьці, стальмашыў, то яго сусед, падыходзячы, пытаўся: — На гары ці на вышках хавацьмеш? Янкоўскі. СТАРАНА, -ы, ж., абл. Половина гумна от тока до стены. Прывёзшы дахаты шэсць кавалкаў дуба, Андрэй, да часу, паскідаў іх на старану, дзе ляжалі яшчэ немалочанае жыта і салома. Колас. На другую восень пасля таго, як Сцяпура паклаў першы вянок свае хаты, у пуні ўжо ляжала цэлая старана ячменю і жыта з зямлі свае, а не заарандаванай. Чорны. СТАРАНІЦЬ, незак., абл. Складывать снопы по обе стороны тока. Снапы Жыгар скідаў прама на ток, а Мар'я стараніла. Жук. СТАРОСТВА1, -а, н. 1. Имение, предоставленное в распоряжение феодала Великого княжества Литовского королём или князем. Адсюль набіраў сваё войска і Васіль Вашчыла, калі ўзбунтаваў Крычаўскае староства. Чыгрынаў. 2. Администрация воеводства в буржуазной Польше. Ваяводствы, староствы, павятовыя «камісаржы», войты, пастарункі — ужо адны гэтыя голыя формулы змушалі падазрона наставіць вушы і станавіцца да ўсяго гэтага скептычна, варожа, безнадзейна. Колас. Мы павінны, калі чаго