сільны быў участак, Карэйскі перашэек - мароз дасягаў да пяцідзесяці трох градусаў. У Беларусі, гавораць, усё даўно памёрзла дзярэўе. У Фінляндзіі я ранен, у мяне есь награждзеніе - медалька за Фінляндзію. После фінскіх баёў там мы асталісь ужэ па нашу зону, дзе фіны сагласілісь. Наша граніца - втарое места занімаў у Еўропе цэлозны камбінат Эрзо. Там рака, там залатыя прыіскі на этай рэке. Сам відзеў, как эты хазяін этаво камбіната станкі па пріказу прывазіў, i паследні станок прывёз, сеў i плача. I эта на маіх глазах была. Я акурат тада дзяжурыў. Я старшына роты быў. Мне прышлось там біседаваць. Яны па-рускі разгаварываюць, яны палова фінаў па-рускі разгаварывалі. Я, чаго ты плачаш? Да, как мне ні плакаць, такой камбінат, столько дзенег было, а цяпер паследні станочак вот прывёз вам. За што, я ж ні вінават, што вайна. я ж работаю. Ну, што вы думаеце? Паплакаў ён, у мяне там была эта іхняе віно, мы па чарке з ім зрабілі, папрашчалісь, уехаў стары, ужэ у гадах быў, гадоў пад шэсцьдзесят яму. Как ён уехаў, чэрэз дзве нядзелі адзін цэх згарэў, ну не глаўны, а ўспамагацельны цэх згарэў. Ну там я пражыў месяц. Там наш набор стаў фтарой палкавой школай. Мяне як учасніка вайны замкамандзіра взвода. I аставілі на фтарой сезон абучаць салдат. Ну там арганізавалісь i с этымі салдатамі, с этым усем с Фінляндзіі прама ў Эстонію горад Тарта. Там я атслужыў дзевяць месяцаў. Выпусціў палкавую школу, i далі мне седьмую стралковую роту. Вайна. Кагда кончыў палкавую школу - раз'ехал i сь. Мне старшыной, атправілі нас у летнія лагера. У мяне была павозка i два станкавыя пулямёты, а астальныя там былі ў другіх. I атправілі на Васточную Прусію - эта ў летнія лагеря. Нас прывезлі туда, i я старшына, камандзір взвода быў Глаголеў, старшы лейцінант, он быў очэнь сер'ёзны, а быў харошы. Як толька началась вайна, наша рота - нам далі дзот - канчаць яго. Мы там пражылі нескалькі, я ўжэ с эстонкамі, латышкамі пазнакоміўсь. I я старшына хадзіў свабодна, прычом ужэ чацвёрты год службы. Прывезлі нам кінакарціну "Арынка ' i "Свінарка i пастух". Летам сіянне такое відно. Нам у час ейту ленту ўюпочылі, палядзелі, я эту латышку праўёў. А ў нас паходняя кухня, нам далі точку, i ў маём распаражэнні паходняя кухня. У нас сто дваццаць чалавек у році. Камандзір роты гаворыць, гатоўце заўтрык к дзесяці часам. Пачаму? Заўтра нас нікуда не трогаюць, будуць усе на ўчэніі, а нашую роту асвабадзілі. Началась вайна ў тры часа па-іхняму, па-нашаму ў чатырі. А мы сябе сьпім дай сьпім. Самалёты лётаюць, а мы как-будта ні ў чом не бывала. Я ўстаў у восім часоў, дзевяты час. Што такое? Да гавораць, эта ўчэнні, камандзір сказаў учэнія. А яны с крэстамі самалёты лётаюць у тылу ў нас. Я кажу, старшы лейцінант, што такое на небі ніяснае? А он, кухня гатова? Я гавару, чэраз полчаса. Накорміш, тада паднімеш. А вайна ідзёт, а мы кухню спраўляем. А са мной у роту паступіў Харламаў Сяргей Захаравіч, ён украінец, но нам у роту далі яго новага, саўсім са школы. Мы з ім здружылісь. Я гавару, Сярога, што такое? Да гаворыць, чорць яго знае. А ў нас шэсцьдзесят тамоў энцыклапедзіі. Не патроны, а кнігі - ют начала нашай вайны. Вот какая начала вайны. Ну нічога, эта яшчэ ўсё ў парадку. Камандзіра роты ўсё жэ паднялі, салдат ужэ пакарміў. Таварыш старшына! Я кажу, што такое? Таварыша лейтынанта нэту. Убілі не рускія, нашыя. А пачаму яго ўбілі? Як дзяжурыць наша рота, так абезацельна самастрэл этых чорных. Яны ўжэ ў нарад, i эта яны
Дадатковыя словы
разехал, серёзны
7 👁