гэто, ўсё гэто знаю. А боулын што магу вам сказаць. Тут это ўсё мая зямля скроузь. Так туточы, як стань капаць, так тут сама цэгла. Это тут было шчэ эта ўсё, стаялі разные дамы i хлявы, i ўсё, тут во этаго ўжо пана. Это быў пан. Это ён пакупаў у сё i ён даставаў усГм землю. Я радзшася тут. Вучылася ў школе каладнянскай, чатыры класы кончыла А ў мене но двое дзецёй, i цепер есьць. Яны дзьве дачкі6. Адна жывё ў Шнеку, другая - ў Гарыні. А я адна бньдзе плачу сёдзячы. Нікого няма родственнікаў. Я ж як калок жыву. Дзёці скажуць: мамо, вы ўжо не здужаеце свінёй гадаваць. Мы вам будзем памагаць. У суботу прыёхалі ўжэ во зяць з унукам, перакрылі пограб во. Яны чэрэз дзве нядзёлі. Як работа ў мянё на пол i, то оны часто, машына свая, то прыежджаюць. А ў пшекэй нема машыны. Зяць не схацёў купляць. Ён тожэ багато жывё i ў харошым доме. Кажа: ў мянё дзёці, хай будзе дзёцям, будуць вучыцца дзёці, да нада будзе вучыць дзяцёй. Ну праўды, ён іх i павывучваў. Расказвае Стахавец Ангеліна Іосіфаўна, 1925 г.н.; запіс зроблены ў 2005г. у в. Дубенец. Пра цаліну У могб бацтька булб сёмэро д3ецтёй. Трое в Гэрманійі булб. Од3ін, забралі в сороковом году на фінск-й фронт, не булб вбеем лёт дома. А одного тут стою голова в-ислав у міліцэю. У сорок трэцТём году. Да побув д3ьвё недзёлі у міліцэйі, на Горыні, да узнав, шчо, д3е, куды, да тоды парцЪан шчэ мало булб, да вон уцтёк у парцЪаны. О гэто вон умэр шчэно, брат той. А той старшы, шо був, то вон прывибз соб-э жонку з армейі, то жыв у нас. То в під3ісят шэстом цті яком году завэрбовавса на цэліну. Був в Окмолінской боласті, вон був. Да нап-ісав вон мне, шо м и тут бедно, гэ трудно, шчо в колхозі нічого не плацтяцть, нішчб ніяк-э, голота-боебта. Та поехала я туды, завэрбоваласа. Двое д3ецтёй у мэне булб. А гэту старшу батцько мне не дав, вжэ вона в школу ход3ша, Тойюу мою. Да нехай, кажэ вона в мэнё в школу ход3ітць. А д3ве мэнчэньк-их, одной два год3ікі, другой - д3ёсецть. То поёхалі м-и на цэліну. Да пр-иёхала я на цэліну. Да оно нёбо i земля, i полын, i поле голэ, нема нід3ё нічого. Та лёплянкі. Да завэзла свою комоду гэту, шчо, комоды в нас роблятць, сундук-и. Да в хату не влезла, на дворэ6 стояла. Не булб д3е жыцть. Да пожыла я тыжджэнь, да дзьве нед3ёлі. Да мой брат мэнё вжэ вговарывае. Шчо, на тобё порося, на тобё цтеля. Та нашчо. Тая пок-инулахату, та пок-инула ебтк-и, та все. Та куды я пр-иёхала. Вбшы пошлі пэшком, нёльга булб одгрэбцТс од вошэй. Да кажу я процті своёй той братціхі вжэ: Мо в цтебэ якш дуст е, м-илуй Бога, повные сорочк-и, в сороццэ вошы, на голове вошы. А косы вэлік-йе да густые - вошы зиедятць. Да пр-иёхав прэдседацтель той до нас, в нашэ село, а в нас заехало мо д3ёсецть сёмией, да кажэ: трэба рано вставацть, да в вбеем часов, повд3ев'ятого, та трэба іцті на роботу. Та говор ив, говор-ив, багато. А м-и слухаём, а я слухаю. Звавса Васілій Павлов-іч. Кажу: Васшій Павлов-іч, я знаю, колі на роботу ход3щть. А Вы нас пров-ёр-йлі, д3е
Дадатковыя словы
ббласті, бўдзе, бўдзем, бўдуць, вбшэй, гбд3ікі, гблэ, годў, голбта-боебта, евятого, жбнку, жывў, здўжаеце, зйедятць, кажў, калбк, колхбзі, магў, нікбго, нічбго, окмблінской, павывўчваў, пбвные, пбграб, побўв, прбцті, прывйбз, пэшкбм, рбблятць, рбдственнікаў, слўхаю, слўхаём, сорбццэ, сорбчк-и, суббту, сёмйей, тбжэ, трўдно, тўточы, унўкам, харбшым, хбд3ітць, цэлінў, шэстбм
8 👁