АБМЫЛЪК м. Змылены кавалачак мыла. Вазьмі, калі пойдзіш у баню, кусок мыла, а то тамъка астаўся толькі абмылък. АБМЯ'ЛІНЬНЯ н., АБМЯ'ЛКІ мн. Рэшткі льну з кастрыцай пасля мяння яго. Гэта абмялшъня на потсьціль добра, кап толькі біс кастры. Абмялкъм1 бульбу пръкрыли АБШ'КЪЦЬ зак. Абшукаць, абгледзець. Абнікуў усюдъх i нідзе ні знашоў. АБНО'ДЪЦЬ зак. Запэцкаць. Глядзі, як ты свой свэтър у нейкъя цвета абнодъла. АБНЪЧЪВА'ЦЬ зак. Застацца дзе-н. нанач. Абнъчъвала я ў сваціцы сваей у Дзісьне. АБРО'К м. Авёс, які бралі каню ў дарогу. Даўней къзал1: «Аброку нада ўзяць каню». АБЬГЛЬ, АБЫ'ЛЯ выкл. Вокрык, якім адганяюць цялят. АБЫ'ЦЦА зак. Асвоіцца, прывыкнуць. Абудзіцца пърасёнък, сам станіць есьці. АБКУДЗЬВІ ліч. зборн. Абедзве. Абюдзьві пашлі грабіць на поплъва. АБЯРЦЕ'НЬ м. Вялікі кусок (звычайиа хлеба). У го, гэткі абярцень атрэзуў. ABA'T м. зборн. Авадні. Сягоньня тъкая жъра i ават так сячэць кароў. АВУ'ЛЬ-ВУЛЬ-ВУЛЬ выкл. Словы, якімі падзываюць авечак. АВУ'ЛЬКА ж. ласк. Авечка. Авулька мъя, так ты зьмёрзла, хадзі ў хлеў. АВУ'ЦЬ выкл. Вокрык, якім адганяюць качак. АВЬГЦ выкл. Вокрык, якім адганяюць парасят. АВЯ'ЧЧА прым. Авечы. Гэта авячча ланцух. АГАТУ' выкл. Вокрык, якім адганяюць, палохаюць ваўка. АГЛАШО'НЬЦИ] прым. Звар'яцелы. Што ты носісься, як аглашоный. АГЪЛАВЕ'ЦЬ зак. Звар'яцець. Што ты — агьлавеў, так яблькі кълацщъ. АГЫ'ЛЬ, АГЬГЛЯ выкл. Вокрык, якім адганяюць гусей. АДАРОТІКА ж. 1. Вітушка, на якую перамотваюць пражу. Цяперъка ўжо, як ня ччом кросны, як ні npaдзём, дък пъзак1дъвъл( адаропкі нъ гару. 2. Мухалоў