Так яно i вялося. Слова называла, слова смяшыла, слова выхоўвала. Змяняецца час. Змяняюцца людзі. Змяняюцца словы. Паміраюць людзі, але не паміраюць словы. Яны часам толькі засынаюць у нас саміх каб потым зноў вярнуцца. I калі праходзіш каля таго месца, дзе стаяла хата твайго дзяцінства, яны, як добрыя ластаўкі, апаноўваюць цябе i бяруць у пал он. I твае вусны міжволі шэпчуць: «Добрая была хата