Матэрыялы для слоўніка народна-дыялектнай мовы (1960)

ХЛОП2 наз., м., р. -а. Клан, пыж. Скрутак пакулля, ваты, паперы, якім забіваюць зарад у паляўнічай стрэльбе. Аш хлоп задыміўся. Хлоп с пакульля. Параўн.:... паляўнічыя кладуць у патрон ватныя пыжы. «Звязда» за 26/ІХ 1959. ХРА'ПНУЦЬ дзеясл., -у, -еш, зак. Імгненна зламаць (зламацца). Храпнуў частакёціну (гл.) ды ў ягб (сабаку). Сук храпнуў— i скалёчыўся хлапёц. ХТО'КАЛА наз., агульн., р. -ы. Той, хто пытае пра штонебудзь, хоць да гэтага i сам мае непасрэднае дачыненне; звычайна ўжываедда ў дыялагах.— Хто разьбіў стакан? — Хтокала (г. зн. той, хто пытае). Ужываедда таксами хтдцкі (гл.). ХТО'ЦКІ наз., агульн., р. -ага. Тое, што i хтокала (гл.).— Хто ні прачытаў кнішкі? — Хтоцкі. ХУ'КАЛКІ i ХУ'КАУКІ наз., -ак (-ав-ак). Клубы пару з роту пры нізкай тэмпературы. У хаді хукалкі — таш'дь трэба. ХУ КАЦЬ дзеясл., -ю, -еш, незак. Выдыхаць цёплае паветра праз складзеныя ў трубку губы; напрыклад, хукаюць у рукі, калі ім холадна. Вада золкая (гл.) — толькі хукайіш у рукі. ЦАЛГК наз., м., р. -а, мн. няма. Снег (звычайна глыбою), па якім не прадёрта дарога. Цалік па бруха каню: йдзёць-йдзёць i станідь. Усю дарогу цалік. ЦАПУ-ЛАПУ' прысл. Хутка i абы-як, не прадумана (рабідь што-небудзь). Сьпірва (гл.) сядзіць рукі склаўшы, а посьлі ўжо цапу-лапу. Цапу-лапу — й сабралась. ЦАУЁ' наз., н., p. -я. Ручка ў некаторых прыладах. Разьмішала соду даўём (ложкі). Асталіся толькі вілкі з сукаватым цаўём (арф.). ЦЕ'ПІРСІ (цёперся) прысл. Даўно, дужа доўга. Хаты йішчэ ні зрубіў, a цёпірсі ўзяў лес. Цёпірсі жджом цябё. Параўн.: Ці деперся носіцца Юзік з сваім намерам. K. Крапіва, Выбр. тв., M., 1947, стар. 206. ЦІКАВА'ЦЬ дзеясл., -ю, -еш, перах. i без дап., незак. ,Уважліва сачыць, пільнавадь, наглядаць. Дбуга дікаваў у кутку й — цап! (кот злавіў мыш). Цікавалі за йім — i папаўся. ЦІРАБГЦЦА (церабіцда) дзеясл., -бл-юся, -б-ішся, незак. 1. Часадда, чухацца. Пірад дажджом куры