ГПман c кавілби хадзіў. Побач з кастыль. 2. Прылада, якой вымяраюць плошчу зямлі (дзве палкі, збітыя (перакладзінай) у форме раўнабедранага трохвугольніка; канец адной палкі служыць за ручку). Кавілу на плёчы й пашоў (брыгадзір). Прамёрыў кавілби шырыну. У гэтым значэнні ўжываецца чыкірда, каза (гл.). КАГА'ЛАМ прысл. Сумесна, разам. Кагалам вое уцягнулі. Нільзя ш разабраць, як кагалам крычаць. КАЗА'1 наз., ж., p. -ы. Каза (жывёла). КАЗА'2. Toe, што i кавіла, чыкірда (гл.).. Пірамёрылі казби гарот—лішніга німа. КАЗЁ'Л1 наз., м., p. -зл-а. Казёл (жывёла). КАЗЁ'Л2. Грыб з маслена-слізістай шапкай жоўта-карычневага колеру (скурка лёгка здымаецца). Як бачыш вядрб казлбу набралі. Фунтаў шэсь казлбу ужб насушыла. Параўн.: лупяк (мн. лупякі). Лукі Карэліцкага р-на; руск. маслёнок; у «Русско-белорусском словаре»—масляк. КАЗЬЛЯ'К наз., м., р. -а. Тое, што i казёл (гл. казёл2). КАЛЯ'НЫ прым. Цвёрды (пераважна аб тканіне, скуры). Каляны каўнёр—янб й красівёй. На нагу не ўзбіць—такія каляныя бацінкі (арф.). КАМЛЬГЖЖА наз.у н.у р. -а. Зборны ад камлыжына (гл.). Камлыжжа граблямі разьбівалі (на градах). КАМЛЬГЖЫНА наз,, ж,, р. -ы. Сухі цвёрды кавалак ЗЯМЛІ. КАНДЗІБО'БІР (кандзібобер) наз., м., р. -а (-у). Ужываецца ў фразеалагічным словазлучэнні хадзіць кандзібоберам, што азначае: быць вельмі задаволеным чым-небудзь, празмерна ганарыцца гэтым, задавацца. Ды ён умёя хадзіць кандзібобірам. КАНЕІХІНА (канёшне) пабочн. слова i сцвярджальная часціца. Вельмі шырока ўжываецца ў значэнні вядома, зразумела, бясспрэчна, безумоўна. Параўн.: руск. конечно. КАНЧА'НІ (канчане) наз.у p. -ань (-йняу). Жыхары з канца вёскі. Канчані ўсігда пазьнёй прыходзюць (на вечарынку). КАПАНГ1 дзеясл. Форма загаднага ладу II асобы. Усюды капані нагой—i бульбіну знайдзіш. КАПАНГ2 наз., p. -ёў (-ёй). Сані, у якіх палазы не гну
Дадатковыя словы
бўльбіну, гарбт—лішніга, кавілбй, кавілў, казбй, казлбў, казьляк, кандзібббер, кандзібббірам, нагў, нўлі, прыхбдзюць, фўнтаў, шырынў
18 👁