Пуць Не на самы воз ускочыў, лапамі за рубель ухапіўся (36. тв., т. 1, ДВБ, М., 1957, стар. 154). ЗАБАРСА'ЦЬ дзеясл., -/о, -еш, п е р а х з а к. Уцягнуць у лапаць абору. ЗАЪАРСЬНЯ наз., ж., р. 4. Зачэпленая за вушкі i перакладзеная накрыж абора, якой падвязваўся лапаць да нагі. Німа за што забарсьню зачапщь. ЗАВА'ЛША наз., ж., р. -ы. 1. Прызба, земляны насып для ацяплення будынка (хаты, варыўні). Заваліны йшчэ ні апкопаны. ЗА'ВАЛІН наз., агульн., р. -ы. Перан. Той, хто толькі ляжыць i нічога не хоча рабіць. Ну й завалін жа ён—толькі сьпіць i ўсё. ЗАВТДЛІВАСЦЬ наз.у ж., р. 4, мн. няма. У ягб завідлівасьці многа. Гл. завідлівы. ЗАВГДЛІВЫ прым. Зайздросны, зайздрослівы. Завідлівы чалавёк увесь бы сьвет забраў. Завідліваму ўсё мала. ЗА'ВІРТА (заверта) наз., ж., р. -ы. Вяроўка, якой прывязваюць аглоблі да пярэдніх капылоў. саней. Пяньковых завіртаў на паўзімы хапіла. ЗАВЯДЗЁ'НКА наз., ж., р. 4., мн. няма. Мясцовая традыцыя, звычай (так заведзена рабіць што-небудзь). Цяпёр ужо завядзёнка такая: спраўляюць вёчар, як хто йдзець у салдаты. ЗАГНЕТ наз., м., р. -у(-а). Пярэдняя частка печы, насупраць коміна. На загнёці бульба акалёла. Ня можыць ужо сама падняць (чыгун) на загнёт. ЗАДЖГА'ЦЬ дзеясл., -ю, -еш, неперах., зак. Гл. джгаць. (2). Хутка, лёгка пайсці. Так заджгаў, што й ні дагоніш. ЗАДЗГНКА наз.у ж., р. 4. Невялікая драбінка, якую прывязваюць да саней (ззаду), каб зручней было сядзець i больш накласці чаго. Задзінку нёхта ўзяў. Біз задзінкі гэта ні йізда. ЗАЗЕ'ЛА наз.у агульнр. -ы. Ад дзеяслова зяліць (гл.). Пра таго, хто зеліць галаву. Г эта зазёла ўжо прышла—спакбю ня будзіць. ЗАЗГМЛІВЫ прым. Пра жывёлу (пераважна пра карову), якая цяжка пераносіць зіму, марозы i выходзіць на вясну худая, слабая. Бурая й малака добра давала летам, алі (гл.) дужа зазімлівая была. Параўн.: зазімісты. Г. п. Гарадзішча Брэсцкай