словаре» — йосець, асець, сушня i ёўня. Ужываецца толькі ёўня. ЖА'ЛЩЦА дзеясл., -юся, -ішся, незак. Скардзіцца. Е'зьдзіла ў Бялынічы жаліцца за пёньсію. Жалілісь усе на таго брыгадзіра. ЖВАЖА наз., ж., p.-i, мн. няма. Жвачка (у жвачных жывёл). Прышла с поля (карова) й нёшта жвакі ня жвець. Параўн.: жуйка. Г. п. Гарадзішча Брэсцкай вобласці; жуйка — загорнуты ў тканіну пажаваны хлеб з цукрам, які даюць ссаць малому дзіцяці. Апечкі Стаўоцоўскага р-на. ЖЖА'ЛЩЦА (зжаліцца) дзеясл., -юся, -ішся, зак. Пашкадаваць, спачувальна аднесціся да каго-небудзь i дапамагчы яму- Жжаліўся нат хлопцам i купіў касьцюм. ЖМГНДА наз., агульн., р. -ы. 1. Той, хто плявузгае, разводзіць плёткі. Жміндзі гэтай нільзя вёрыць. 2. Жміндай таксама называюць скупога чалавека. Такая жмшда й сама ня зьесь, i дзіцям ні дась. ЖМГНДАЦЬ дзеясл-ю, -еш, неперахнезак. Плявузгаць, распаўсюджваць плёткі, абгаворваць. Толькі й ведая хадзщь па хатах ды жмшдаць. ЖМУТ1 наз., ж., р.-а. Жмут (сена, травы, саломы i інш.). ЖМУТ2. Надта скупы, прагны чалавек, скнара. Такога жмута йішчэ ні бачыў. У гэтага жмута ні прасі. Параўн.: руск. жмот. ЖЬГВІНЬКА (жывенька) прысл. Форма ацэнкі ад жыва. Жьівінька зьбёгай у магазін. ЖЫТНУЦЬ д з е я с л -e, н е п е р а х зак. I. Бліснуць (аб маланцы, агні). Як жыгніць. (маланка)— аш страшна. 2. Вельмі хутка скочыць, прабегчы, знікнуць. Жыгнуў лі мянё й як растаў. ЖЭ'РДЗІНА, ЖАРДЗГНА, ЖАРДЗІНА' наз., ж.} p. -ы. У плоде. Ужываецца часцей, чым жэрдзь (гл. 1). ЖЭ'РТКА (жэрдка) наз.} ж., p. -i. Невялікая жэрдзіна (гл.). За хатай жэрткі нёхта пабраў. ЖЭ'РЦЬ (жэрдзь) наз., ж., p. -i. 1. Жэрдзь (у плоде). 2. Тоўстая, модная жэрдка, якой уціскаюць воз сена, снапоў, саломы i інш. У нас жэрдь—тэта, што вос уціскаюць. Параўн.: парубёнь. Трасцяніца Барысаўскага р-на; рубель у «Русско-белорусском словаре»; у К. Крапівы: Дык ён (сабака
Дадатковыя словы
езьдзіла, жалщца, жжалщца, жмўта, жэртка, жэрць, жўйка, стаўбцоўскага
8 👁