Ёсць яшчэ малако ранішняе i вячэрняе (гл.). Дзённая (малако) ськісла й німа чым забялщь. ДЗІРВЯ'ШАК (дзеравяшак) наз.у м., p. -a. Адз. ад дзеравяшкі (гл.). ДЗІРВЯ'ШКІ (дзеравяшкі) наз.у p. -ак. Абутак на драўлянай падэшве. Рабілі дзеравяшкі звычайна ca зношаных чаравікаў, ботаў. Па гразі ў у дзірвяшках было добра. «Ужываецца таксама клумбы (гл.). Цяпер дзеравяшак не носяць. ДЗГЧКА1 наз.у ж., p. -i. Дзічка (яблыня, груша). Сёліта дзічка саўсім ні цьвіла. ДЗГЧКА2. Бародаўка, невялікі цвёрды («дзікі») нарост на скуры. Усё рукі ў дзічках. Дзічка на барадзё вырасла. ДЗЫБА'ТЫ прым. Цыбаты, высокі ростам i тонкі. На такога дзыбатага касьцюм хоць заказавай. Гл. выдзыбацца. ДЗУТАЦЬ дзеясл., -ю, -еш, неперахнезак. Глуха стукаць, бухаць. На вуліцы ўсю ноч коні дзугалі (капытамі). Чула, як нёхта дзугаў па дварэ. ДЗЯБЁ'ЛЫ прым. Моцны, дужы, здаровы. Старык ішчэ дзябелы. Абодвы дзябёлыя — адзін аднаму ні паддасца. Анюцін дзябёлы хлопчык. Параўн.: руск. дебелый — полный, упитанный; толстый, большой и грубый. «Словарь русского языка», выд. АН СССР, т. I, М., 1957. ДЗЯ'ТЛІНА наз., ж., р. -ы, мн. няма. Дзікая канюшына (цвіце кветкамі белага колеру). На гумшшчы дзятліны с ахотай паскубая (конь). Параўн.: Дзяцельнік выпускаў белы мёд. Ц. Гартны, Сокі цаліны, т. I, М., 1957, стар. 301. Ё'ЛКАСЬЦЬ (ёлкасць) наз., ж., р. мн. няма. Ад ёлкі (гл.). Ё'лкасьці ня чую. Часцей — йілката (гл.). Ё7ІКІ прым. Такі, які страціў пачатковы прыемны смак ад доўгага захоўвання, з рэзкім прысмакам горасці. Лёташнія сала саўсім ёлкая — ёсьці нільзя. Ё'МКА прысл. Ад ёмкі (гл.). Ё'МКІ прым. 1. Зручны, прыстасаваны. ё 'мкі вілашнік (гл.). 2. Добры, прыстойны. ё 'мкі хлопіц нашбуся (жаніх). C Пушчы прывёс ёмкі вос дроў. Ё'УНЯ наз., ж., pA. Параўн.: у «Русско-белорусском
Дадатковыя словы
аббдвы, аднамў, ахбтай, вўліцы, дзыбаты, дзятліна, дзірвяшак, дзірвяшкі, дзўгалі, дзўгаў, кбні, нашбўся, пўшчы, рўкі, хлбпчык, хлбпіц, чўла, ёлкасьць, ёлкасьці, ёмка, ёуня
9 👁