АСКАЛЁ'БАК наз., м., p. -бк-а. Клінападобная трэска, адшчэпленая ад дрэва. Гэта ш аскалёпкам так ударыла. АТАГНА'ЦЬ 1 (адагнаць) дзеясладганю, адгдніш, nepax. i без дап., зак. Адагнаць (у розных значэннях). АТАГНА'ЦЬ 2. Разараць плугам (барозны бульбы), але нямнога. Папрасіла Франіка атагнаць баразны дзьве (бульбы). Побач ужываецца: разараць, разагнаць, наганяць (многа). АТВЕ'ДАЦЬ (адвёдаць) дзеясл., -/o, -еш, перах. i без дап., зак. Пабыць у каго-небудзь блізкага ці знаёмага з мэтай даведацца пра жыццё-быццё яго. Казімір наш хворы: трэба атвёдаць. У нядзёлю атвёдала сваю Маню. АТВЕ'ДАВАЦЬ дзеясл., -/о, -еш, незак. Гл. адвёдаць. АТГАНЯЦЬ (адганяць) дзеясл., -ю, -еш, незак. Гл. адагнаць. АТКХДАВАЦЦА (адюдвацца) дзеясл., -/ooz, -ешся, незак. Гл. адкінуцца. АТКГНУЦЦА (адкінуцца) д з е я с л -і/ся, -ешся, зак. 1. Адляцець убок. 2. Адрачыся, зрачыся. Ужываецца, калі гаворыцца аб птушцы, якая адраклася свайго гнязда. Нёшта шпакі адкінуліся (арф.). АТЛУПГЦЬ 1 (адлупіць) дзеясл., -пл-ю, -п-іш, перах. i дап., зак. 1. Зняць, садраць (скуру, кару). 2. Адарваць. Нёхта адлупіў дошку (арф.). АТЛУПГЦЬ 2. Адлупцаваць, набіць. Палёзіш у яблыкі— атлупюць. АТО'ПАК наз., м., p. -пк-а. Стары, зношаны лапаць. Параўн.: Як стаў прыстуківаць атопкам, аж рот paзінулі багі. Тарас на Парнасе. АТПЕ'РЬІЦЬ (адпёрыць) дзеясл., -у, -ыли, перах. i без дап., зак. Адлупцаваць, набіць. Ну й атпёрылі йіх там. Параўн.: праць. АТПЛІКНУ'ЦЬ (адплікнуць) дзеясл., -ў, -еш, перах., зак. 1. Адшпіліць. Йобач з адшпіліць. 2. Выпрагчы (каня) з плуга, бараны, жняяркі, параконных калёс. Атплікнуў (з плуга) Арла й зьёзьдзіў дамой. АТПРЭ'ЧЫЦЬ (адпрэчыць) дзеясл., -у, -ыил, перах. i без дап., зак. Прагнаць, адправіць назад (звычайна та го, хто зрабіў што-небудзь кепскае). Атпрэчылі дзёўку дамой: нічога ні хацёла дзелаць