ДРА'БА (драба) жан. Кляча. Хіба ж на мыла здаць драбу гэту. Нар. ДРА'НКІ (дранкі) толькі мн. Бліны з таркаванай бульбы. Хазяйка этай картошкі надрала i пячэць блінбу, дранкі, a тады нальлёдь сьмятаны, ёсьця. Укусна. Мік. ДРА'НКІ (дранкі) толькі мн. Коўдра. Бывала, дзётачка, i дранкам былі рады, бо пад імі цёпла спаць, цяпёр на іх нават не глядзяць, yce маюць адзіялы. P. Ч. ДРАНЬ (дрань) жан. 1. Галінкі, расщчэпленыя на дзве палавіны. Трэба мне надраць драні на кошык. Гіл. 2. Дранка. Яе хата пакрыта драньню. P. Ч. ДРА'ЧКА (драчка) жан. Тарка. Дзе гэта наша драчка? Трэба бульму драць, яе йяма. Ліс. ДРУЖЬІ'НА (дружына) жан. Родныя маладых. Дружыны многа прыёхала: i маці, i бацька, i дётка, a хатка мала, а разьмясьцщь усіх нада. Р. Ч. ДРУ'КІ (друкі) толькі мн. Прыстасаванне для сушкі сена. Там каля току стаяць высокія сасновыя друкі, бачыце? Пільк. ДРЬГ'ЖНІК (дрыжнік) мужч. Гл. дзяйнік. Hy як жа ты гладыш разьбіла? Вынясі ягб на дрыжнік. Нав. ДРЫ 'НДА (дрьгнда) жан. Тоўсты сагнуты дрот, на якім катаюцца зімой дзеці. Калі еанак няма, дык дзёді дрынды робяць ды катаюцца. Борк. ДРЫ'НКАЦЬ (дрьінкаць), -ю, -еш; незак. тр. Брынчадь. Ат, дрынкае нёшта, як ні сваі'мі рукамі. Ліс. ДРЬГНЬКА (дрынька) жан. Пуня. Да зімы людзі гатовы: пбуныя дрынькі сёна i еаломы назапасалі. Борк. ДРЭ'НЧЫЦЦА (дрэньчыцца), -у-ся, -ыш-ся; незак. тр. Капрызіць. Такі пал падняўся ў малога, усю ночаньку дрэньчыўся, чуць ранііцы даждаліся. Заб. ДУБАЛЬТО'УКА (дубальтбука) жан. Вялікая суконная хустка фабрычнага вырабу. Каб дубальтбуку ўзяла, то i ў плёчы цяплёй было п. H. Д
Дадатковыя словы
бўльму, дружьіна, дрынкаць, дрьгжнік, дрэнчыцца, дрўкі, дубальтбўка, дубальтбўку, дубальтоука, еалбмы, кбшык, малбга, мнбга, нбчань, нбў, пбўныя, рббяць, саснбвыя, сваімі, тбвы, тбку, укўсна
2 👁