Матэрыялы для дыялектнага слоўніка Гомельшчыны (1982). Частка 8

ЧАПАРЛГВЫ прым. ганарысты. I ў каго ён такі ўдаўся чапарлівы? (Злодзін, Маз.). ЧАПАЦЬ незак. хадзіць. Чапае па двары, як дзед стары. (Казацкія Балсуны, Ветк.). ЧАПЁЛЬКА ж., спец. зашчапка. Hi чапляйся за чапёльку, бо сарвеш (Бялёў, Жытк.). ЧАПЁЦ м., толькі адз. здор. Чапец — efa значыць здор, жыр у кішках, па-нашаму (Халочча, Чач.). ЧАПЁЛКА ж., буд. бэлька. Зверху на стаўбы кладуць чапёлкі (Каравацічы, Рэч.). ЧАПЁЛКІ толькі мн. вільчак (на крышы), апоўзіны (на стозе). I ў хаце, на крышы, i на стог кладзём чапёлкі (Дубраўка, Добр.). ЧАПЛЁЙКА ж. чапяла. Возьмі ў кочорэжне чашіёйку i выймі сковороду з салом (Дзяржынск, Нар.). Пураўн. чапліца, чапляя. ЧАПЛЩА'гж., тое, што чаплёйка. Вось гэта ў нас чапліца, шчо скавараду бяром (Усох. Буда, Добр.). Параун. чапляя. ЧАПЛЯЯ' ж., тое, што чаплёйка. У мяне чапляя харошая, яе яшчэ некалі пакойны Сямён з дуба здзелаў (Еланы, Светл. + Бялёў, Жытк.; Дарашэвічы, Камаровічы, Петр.). * ЧАПЯНЯ'ТЫ толькі мн. кураняты. Той год былi ў мяне чапяняты, ды дробненькія такія (Бялёў, Жытк.). ЧАРАВАТАЯ прым. дяжарная. Маня ўжо трэцім чараватая. (Слабада, Рэч. + Бялёў, Жытк.; Лядцы, Светл.). ЧАРАВЁЛЬ м., зневаж. чалавек (пузаты). Добра жывецца, дык бач, які стаў чаравёль (Белы Пераезд, Петр.). ЧАРАДНІК м. пастух (чарговы). Сёння наймаюць чарадшка чараду, пасці (Дубраўка, Усох. Буда, Добр.). ЧАРАДНІЧКА ж. 'пуга (доўгая). А чараднічкай як стрэліш, дак карова i бяжыць (Дубраўка, Добр.). ЧАРАМХАВГК м.,»рыб. карась. Чарамхавік — карась, які нерастуе, калі цвіце чаромха (Азяраны, Раг.). ЧАРАНОК м., памянш. чыгунок. Неўжо ты чаранок бульбы не з'ядаеш за дзень? (Лабыроўка, Карм.). ЧАРАПУ'ШКА ж. 1. ракавінка. Чарапушак лоўляць, сушаць, а потым посуд шкрабуць (Стадолічы, Лельч.); 2. перан., зневаж. галава. Чарапушка ў цябе бальшая, ды дурная, вучышся на адны калы (Жураўлёўка, Добр.). ЧАРАУНІК м., толькі адз., бат. цвінтарэй. Чараўнік