ХАТКА жпамянш. да хата, жыллё (бабра). Учора мы бабра злавілі ў хатцы (Багуцічы, Ельск.). ХАТЬГЛЬ м. клунак, сумка. Такі вялікі хатыль, што ледзь-ледзь яго ўсцягнула на плечы (Улукоўе, Том.); Іван прыехаў з ярмаркі з вялікім хатылём за плячамі (К. Балсуны, Ветк.). ХАУКАЦЬ незак. пазяхаць. Чаго тут хаўкаць? Работу рабіце (Задуб'е, Раг.); Што ты хаўкаеш? Не спаў хіба? (Асінаўка, Светл. + Белы Пераезд, Петр.; Прудок, Калінк.; Рудня Антонаўская, Калінк.; Тульгавічы, Хойн.). ХАУТНЫ прым., тое, што хаватны. Побач, яке дзераво прывёз хаўтнэ (Юравічы, Калінк.). ХАУТУФА ж. заработан (пабочны, ўёгкі). Ну, як, Панас, сённі добрую хаўтуру прынёс? (Быч, Карм.). ХАУТУФШЧЬІК м., зневаж. чалавек (які хаўтурыць). У нас не любяць хаўтуршчыкаў, бо яны глядзяць на дарэмнае (Дубраўка, Добр.). ХАУТУФЫ толькі мн. пахаванне. Хаўтуры сёдні ў нас: Куцуба памёр (Пакалюбічы, Том.). ХАУЦЁЦЬ незак. прагнуць (есці). Нарабіліся за дзень, дык за сталом аж хаўцяць (Галубіда, Петр.). ХАХАЛЬ абразл. палюбоўнік. Шчэ й мужык недаўно памёр, а яна ўжэ хахаля завяла (Каменка, Маз.). ХАХАТВА ж., заал. перасмешнік. Хахатва — гэта такая птаха, што розных птушак перакрыўлівае (Баравікі, Светл.). ХВАБАТНЫ прым., тое, што хаватны. Гэтае дзерава даўно хвабатнае (Пярэдзелка, Лоеўск.). Параўн. хаўтны. ХВАІНА ж. хвоя. Такая гонкая хваіна, прама ссякаць жаль (Саўгасная, Б.-Каш. + Бялёў, Жытк.). ХВАЙНА (ХВАЙНО) прысл. добра, прыгожа. Ой, як у цебе хвайно пошыто пладце (Беразнякі, Жытк.). ХВАЛА аг. хвалько. Хвала, хваліцца, што ў яго ўсяго багата (Аравічы, Хойн.). Параўн. хвалісцей. ХВАЛГСЦЕИ м., неадабр., тое, што хвала. Хвалюцей хваліцца хоча, ды німа чым (Стадолічы, Лельч.). ХВАТАЦЦА незак., перан. спяшацца. Спозныўса — нэ хватайса. Да нэ хватайтэс ві, аўтобус жэ ідэ ў восім часоў (Грушаўка, Hap.). ХВАЦЯ прыслу хопіць. Хваця ўжо крычаць табе (Heглюбка, Ветк.-f Грушаўка, Добр.). ХВАШЧАНКА ж. мачалка (з саломы, травы). Паша
Дадатковыя словы
задубе, хаўтўру, хаўтўршчыкаў, хаўтўры
6 👁