Матэрыялы для дыялектнага слоўніка Гомельшчыны (1978). Частка 4

ПЕРВАШЬГБ м. фіранкі, ручнікі нявесты (якія вешаюць у хаце жаніха). Свахі тады вешаюць первашыб i пяюць (Хальч, Ветк.). ПЕФ'Е зборн. 1. лісце (часнаку, цыбулі). Пёр'я часнаку не ядуць (Забалацце, Раг.); У маёй цыбулі ўжо павылазілі пёр'я (Баравікі, Светл.). Параўн. пёрка, пёркі, пёры, пёры ў 1 знач., пярына; 2. пер'я. Калі пёр'я ў насыпцы многа, тады падушка добрая (Рудня, Чач.); 3. тое, што пёра. Пёр'е для таго, каб плавала рыба (Хізы, Ветк.). Параўн. пёркі, пёры ў 2 знач., пёрышкі. ПЕФКА ж., тое, што пёр'е ў 1 знач. Пайдзі нашчыпай пёркаў цыбулі (Стаўбун, Ветк.). Параўн. пёркі, пёры, пёры ў 1 знач., пярына. ПЕРКАЛЁВЫ прым./тое, што парыскавы. На свята шылі перкалёвыя хвартухі (Харомцы, Акц.). ПЕРКАЛЁУКА ж. сарочка (паркалёвая). А я свою перкалёўку положыла i не ношу (Верасніца, Жытк.). ПЕФКІ толькі мн., тое, што пер'е ў 1 знач. Ідзі нашчыпі пёрак (Залессе, Чач.). Параўн. пёрка, пёры, пёры ў 1 знач., пярына. ПЕФЦІ незакперан. падаць, валіць. У нас зімой так прэ снег (Дарашэвічы, Петр.). ПЕРЦЬ незак. праць (бялізну пранікам). Пайдзём да ў два пранікі скоранька папяром (Барталамееўка, Ветк.). ПЕФЧЫК м. край (стала). А той спосіцель упаў на пёрчык (Аравічы, Хойн.). ПЕРШАЖАРО'БКА ж., тое, што первародка. Першажаробка ажарабіла ажно двух лашат '(Кдрчовае, Хойн.). Параўн. первачатка, пярвачка. ПЕФЫ толькі мн., тое, што пёр'е ў 1 знач. Пёры часноку нікуды не рвеш (М. Аўцюкі, Кдлінк.). Параўн. пёрка, пёркі, пёры ў 1 знач., пярына. ПЕФЕЛЬНІК (пёсяльнік) м. песеннік. Як запяе пёсельнік песьню якую, дык усе тады падхватываюць, да гарна так (Піркі, Браг.); Ён жа такі пёсяльнік (Лукі, Жлоб.). Параўн. пявун у 2 знач. ПЕ'СЕЛЬНЩА (пёсяльніца) ж. песенніца. Яна ж добрая пёсяльніца була (Баравікі, Светл.). Параўн. пявуння, пявуха. ПЕ/СТА аг. пястун. Такая ўжо пёста, што i бульбы капаць не хоча (Нова-Мазалоў, Жлоб.). ПЕФТУ'Н м. вушак. Забылася на пёстун, ды як рэзнулася ў яго (Яновы, Ветк.); Пестун — гэта канцы вуша