Матэрыялы для дыялектнага слоўніка Гомельшчыны (1977). Частка 3

ЛО'МЕНЬ м. пастка. Паставіў ломень (Неглюбка, Вётк). ЛО'МЖА ж., тое, што лаўжб. Ляжыць, кажа, цэлая ломжа (Неглюбка, Ветк.). Параўн. лобжа. ; ЛО'НКА ж. ямка. На гуркі трэба шырокія лонкі paбіць (Харомды, Акц.). ' ЛО'ПАЦЦА незак., груб, крычаць. Можа, ужо час ты лопаісся (Вімін, Раг.); Во лопаецца на ўсё горла (Кдроткавічы, Жлоб.). ЛОТ м., гіст. мера вагі. Зараз у магазіне весяць усё %a кілаграмы, а раней лоты булі (Аравічы, Хойн.). ЛОТР м., зневаж., тое, што лакіза. Пакрбу спрашвае ў латрбу: «Што дзелалі лета?» (Касцюкоўка, Гом.). Параўн. латруга, лёгаль, легкабыт, лёжань, лізбёнь, лодар, лучнік, лысак, лябец, лямец III. ЛО'ХАНЬКА ж., тое, што латка II. Налій вады ў лоханьку, дый пастаў у печ (Руднае, Хойн.). Параўн. лаханя. ЛО'Ш А ж., тое, што ласіда.ўА бувае, што i лоша забягіць сюды (Аравічы, Хойн.). ЛУ'БАЧКА ж., памяти, да лубка ў 3 знач. Ета така кругленька дзежачка без абручоў, так i гавораць: «лубачкаў (Ручаёўка, Лбеўск.). ЛУБІ'НА ж., зневаж. конь (стары). Лубіна старая такая, што ўжо з лет вон (Хізы, Ветк.). ЛУ'БІНІШ ЧА н. поле (для лубіну). Лубінішча ўзараем, а тады будзем сеяць жыта (Бывалькі, Рэч.); На лубінішчы потым вельмі добрая зямля (Баравікі, Светл.). Параўн. лубянішча, люпінішча. ЛУ'БКА ж. 1. Лубянка. У мяне сёлета саўсім мала ячменю: тры лубкі ўсего пасеяла (Кароткавічы, Жлоб.); Там вон крупы ў лубцы, дык ты вазьмі сабе (БаравІкі, Светл.); 2. тое, што ліпаўка. Вялікая была лубка, з ліпы прама выдоўовалі, дзенцо заставалася', i мёд налівалі (Холмеч, Рэч.); Я сабіраю мёд у лубку (БаравІкі, Светл.); Лубкі ў нас дзелаюдь з альхі (Марозавічы, Б.-Каш.)т Такіх бочак няма цяперака, а тады называлі лубкамі (Баравікі, СветлГ). Параўн. ліпбука, лубок у 2 знач.; 3. вулей у лесе. Булей, які рабілі з адрэзка дрэва, выбіўшы сарцавіну, называлі «лубка» (Грушаўка, Добр.); Дай мне лубкі, рой уцякае, німа куды злавіць (Сямёнаўка, Рэч.); 4. лубок. Яму налажылі лубкі (Неглюбка, Ветк