Матэрыялы для дыялектнага слоўніка Гомельшчыны (1977). Частка 3

ЛЁЛЯ ж. дзіцячае адзенне. Лёля — гэта доўгая сарочка дзіцёнка (Нісімкавічы, Чач.); Трэба донечцы лёлю перадзець (Кавака, Браг.); Нашто столь лёляк малому нашываць? (Камунар, Б.-Каш. + Быч, Карм.; Рафалаў, Браг.; Шарын, Ельск.). ЛЕМ м., бат. ільма. Лём мяккі, як лаза (Гармавічы, Жлоб.); Стары чалавек лём це знае: выдзяляць яго сталі нідаўна (Марозавічы, Б.-Кащ, + Быч, Карм.; Дзям'янкі, Добр.; Пярэдзелка, Лоеўск.). ЛЁПНУЦЦА зак. упасці. Не бегай ты, як шалёны, а то лёпнісся ў калугу (Быч, Карм.). Л ё ТВА ж., тое, што латвб. Лётву я роблю толькі знізу вулля (Заходы, Лельч.). Параўн. лётка, лятво. ЛЕТКА ж., тое, што латво. Глянь, пчала ў лётку палезла (Кароткавічы, Жлоб.). Праз гэтыя лёткі пчолы ўлазяць у вуллей (Дзям'янкі, Добр.). Параўн. лятво. ЛЁХ м. склеп. Лёх — гэта пограб для гародніны (Запясочнае, Маз.); Трэба занесьці жару ў лёх, бо бульба замерзне (Дзяржынск, Лельч.); Набяры капусты ў лёci (Макарычы, Петр.). Л ё ХНУЦЬ зак; аббегаць. За -час хаціця ўсе хаты лёхнуць (Еаравікі, Светл.). ЛIГКАВУ'Ш КА ж., тое, ійто легкаві'к. Лігкавушка як застрала ў калузі, чуць выцягнулі (Быч, Карм.). ЛІГО'ТА ж. ільгота. Мая дачка парабіла два гады, а цяпер будзе вучыцца: ужо ёй ліготы будуць (Перароў, Жытк.). ЛІ прыназ. над, з. Толькі пасміяўся ён лі яе. А Маруся лі казака смяецца (Рафалаў, Браг.). ЛІДЗЬВІ'НАУКА ж. танец. Раней лідзьвшаўку танцавалі. Гэта красівы танец (Заходы, Рэч.). ЛГЖ АУКА ж. хустка (суконная). Чорная ліжаўка такая зручная! Яна i цёплая, i мяккая (Казацкія Балсуны, Ветк.). ЛІЗБЕ'НЬ м., тое, што лакіза. Даўся нейкі лізбёнь, ні туды яго не паслаць, ні сюды (Цегельня, Раг.). Парами. латруга, лёгаль, легкабыт, лёжань, лодар, лотр, лучнік, лысак, лябех, лямец III. . Л IЛЕ'ЙНЬІ бат., прым. да лілея. Лілёйны цветок прыгожы (Марозавічы, Б.-Каш.). ЛІМ Е'НЕВЫ прым. алюмініевы. Купіла лімёневы чагунок (Хвойнае, Хойн.). Параўн. лямёневы. ЛІМ О'НКА ж. гатунак (груш). Лімонка па знешняш