ДЗЯРНІ'НА м. пласт (узаранай зямлі). Во дзярнша ўся ў зямлі (Чкалава, Гом.). ДЗЯРУТАI ж. посцілка (саматканая), коўдра. Бяры дзяругу, пойдам на траву (Палессе, Чач.); Накрый дзяцей дзяругай (Неглюбка, Ветк.)/грубы саматканы матэрыял. Дзяруга, якой пол мыю, у сенях (Багуцічы, Ельск.). ДЗЯРУТАII ж., лаянк. растропа. Каб цябе радзімцы забілі, дзяруга ты праклятая! (Палессе, Чач.). ДЗЯРУ'НI м., тое, што дзерун. I ў васкрэснік зраблю дзярунбу (Буйнавічы, Маз.). Параўн. дран, драчонік. ДЗЯРУ'НII м., зневаж. тое, што дзяркач IILНе будзь, Сашка, дзяруном (Кароткавічы, Жлоб.). ДЗЯ'СЛЬІ толькі мн. дзясны. Дзяслы баляць, папякла (Жыткавічы). ДЗЯ'ТЛАУКА ж., толькі адз. канюшына (дзікая). Дзятлаўка дак белымі цветочкамі цвіце (Холмеч, Рэч.). Параўн. дзяцельнік. ДЗЯ'ТЛІК м. шклянка (100 г). Дастаў Цімох у Юдашкінай два дзятлікі, выпіў, дак лягчэй стала (Палессе, Чач.). ДЗЯ'ЦЕЛЬНІК м., толькі адз. тое, што дзятлаўка. Насабірай дзяцельніку трусам (Асінаўка, Светл.). ДЗЯЦІ'НЕЦI м., тое, што дзядзінец I. Робяць калодэец, а далей капаць не можно — робяць дзяцінец (Ручаёўка, Лоеўск.). ДЗЯЦІ'НЕЦII м., тое, што дзядзінец II. Цэлы тыдзень малога дзяцінец мучыў (Піркі, Браг.). ДЗЯЦІ'НЕЦIII м. дзядзінец. Гані-ка, брат, курэй, на дзяцінец, хай травы паядзяць (Хракавічы, Браг.). ДЗЯ'ЧЫЦЬ незак., іран. гаварыць. Можа ні так, а я ўсё дзячу (Быч, Карм.). ДЗЯ'УКАЦЬ незак., груб, гаварыць (абы што). От не дзяўкай ты (Холмеч, Рэч.). ДЗЯУЧУ'Р м., зневаж. каханак. Дзяўчур, не хадзі за дзяўчаткамі (Дуброўка, Добр.). ДЛЯ прысл. каля. Сядзь для мяне, неслух (Насовічы, Добр.). ДМУ'ХАЦЬI незак. чмыхаць. Перастань ты дмухаць сваім носам, надаеў ужо (Марозавічы, Б.-Каш.). ДМУ'ХАЦЬII незак., перан. патураць. Дмухаюць на ІХ, так яны І не слухаюцца нікога (Пракопаўка, Гом.). ДО'БРЫК м., тое, што дабрак. Набрала адных добрыкау, буду ў пост капусту варыць (Майскае, Жлоб