Матэрыялы для дыялектнага слоўніка Гомельшчыны (1975). Частка 1

шыя былі: дзыгаюць без штаноў (Палессе, Чач.); 2. бадзяцца. Увесь дзень дзыгае па вуліцы (Бабовічы, Гом.). ДЗЮ'БКА ж. астрыё. Трэба дзюбку натачыць (Баравікі, Светл.). ДЗЮ'ЖЬІН м. тузін. Дайце дзюжын яблак (Баравікі, Светл.). ДЗЮРКО'М (дзюрчаком) прысл., тое, што дзураём, дзуралём. Вясной тут дзюрком бяжыдь (ПІырокі, Б.-Каш.). ДЗЮЧЫ'НЫ прым., тое, што дзічыны. У бок лесу дзючыны статак пайшоў (Кароткавічы, Жлоб.). ДЗЯБЁЛЫ прым. дужы, модны. Яшчэ зіму перазімуе — дзябёлы стары (Быч, Карм.). ДЗЯВІ'ЧКІ толькі мн. вечарынка (перад вяселлем). Мы з сяброўкай хадзілі на дзявічкі (Зенькавіна, Карм.). Параўн. дзявічнік. ДЗЯВІ'ЧНІК м., тое, што дзяві'чкі. Перад вяселлем у хаце нявесты вечарынка бывае — дзявічнік называецца (Касцюкоўка, Гом.). ДЗЯВУ'ЛЯ ж., зневаж. дзяўчына. Такой дзявулі пара ўжо на работу хадзіць (Пясчанікі, Жытк.). ДЗЯГА' м. 1. аснова (лапця). Дзягу спляцеш, a тады i ўвесь лапаць (Кароткавічы, Жлоб.); 2. лаза (для пляцення лапцей). Я набраў дзягоў i буду лапці плесці (Харомцы, Акц.). Параўн. дзяжка. ДЗЯДЗІ'НЕЦ I м. зруб (y калодзежы). Калодзеж высах.Діада дзядзінец здзелаць (Чарверня, Жлоб.). Параўн. дзядінец. ДЗЯДЗІ'НЕЦ II м., толькі адз. хвароба. Калі б на дябе дзядзінец падкінуўся (Бывалькі, Рэч.). Параўн. дзяцінец II. ДЗЯ'ДЗІНКА ж. дзядзіна. Змітрачыха — ета ж мая дзяядзінка (Быч, Карм.). Параўн. дзядна, дзянна. ДЗЯДКАВА'ТЬІ прым. з тоўстым камлём (аб дрэве). Сосны дзядкаватыя бываюць ў лесе, а места дзяды называюць (Стралічаў, Хойн.). ДЗЯ'ДНА ж., тое, што дзядзінка. Ой, дзядна мая, калі ты прыйшла? (Марозавічы, Б.-Каш.). Параўн. дзянна. ДЗЯДО'К л«. апора (страхі). Дзядкі нада крапіць добра (Хол?леч, Рзч.)/апора (коміна). Вазьмі жалязяку на дзядка (Быч, Карм.). ДЗЯДУ'Н м. дзед. Унь дзядун ідзе (Неглюбка, Ветк.)... ДЗЯДЬГ толькі мн. чацвер (велікоднага тыдня). На дзяды ca стала нічога не ўбіраюдь (Беразнякі, Петр