Матэрыялы для дыялектнага слоўніка Гомельшчыны (1975). Частка 1

ВЯНГЕ'РКА ж. сліва (гатунак). Самыя смачныя слівы — вя'нгёркі (Пагост, Жытк.). ВЯРАУЧА'НЫ прым. вяровачны. Аброць можа быць раменнай i вераўчанай (Холмеч, Рэч). ВЯРБНЯЖ м., толькі адз. зараснік (вярбы). 3 вероняка сдубчыкі такія рубаюць, кашы плятудь (Холмеч, Рэч.). ВЯ'РЗЦГ незак., неадабр. гаварыць (абы-што). ён вярзё на яго, а ён хоць ба што—■ смяецца (Быч, Карм.); Што ты вярзёш, заплюшчыўшы вочы (Марозавічы, Б.-Каш.). іВЯРНА'ЦЦА незак. вяртацца. Не бегі за мной, усё роўіна прыдзецца вернацца (Макарычы, Петр.). ВЯРНЯ'КАЦЬ незак. дакучаць. А ты сядзі i не вернякай (Мялешкавічы, Маз.). ВЯРО'УЧЫНА ж., толькі адз. вяроўка. Як вазьму вяроўчыну, ох i адлупцую (Кабашука, Жлоб.). ВЯРТЛЯТ м. вал (ста). Вон вяртляг пад капой сабіраўся (Баібовічы, Гом.). ВЯТУ'ТЫ толькі мн. баранкі. У лаўку вяртуты прывезлі (Кашарава, Петр., тое ж: Макарычы, Петр.). ВЯРХНЯ'К м. 1. тое, што вірхняк. Верхняк, ён paeпірае вушнякі. Яго забіваеш добра-малатком (Баравікі, Светл.); Атшліфуй вярхняк у акне (Ба'бовічы, Гом., тое ж: Рудня, Чач.); 2. камень (верхні ў жорнах). Верхіняк змасіўся ужэ, бо буў дзеравянны, у яго насыпалі зярно i круцілі (Холмеч, Чач., тое ж: Кароткавічы, Жлоб.). ВЯРЦЁБЫ толькі мн. вір. У рэчкі кольцамі вярцёбы круцяцца (Бабовічы, Гом.). ВЯРЦЯ'ЧКА ж. казяўка (вадзяная). Вярцячкі i на балоце ёсць (Неглюбка, Ветк.). іВЯРШКіО/УКА ж. дошка (аполак). Вяршкоўкі можна выкарыетоўваць замест шалёвак (Баравікі, Светл.); Не хапіла трохі вяршкоўкі (Марозавічы, Б.-Каш.). іВЯРШЬІ'НА I ж. верх (чаго-небудзь). Вяршыня чуць відная, такая вялікая тара (Лучын, Раг.). іВЯРШЬГНА II ж. смятана. Скінуць з глячка вяршыну (Неглюбюа, Ветк.). ВЯСЕ'ЛЬНІКум. удзельнік (вяселля). От багато було ў Зыноўкі вясёльнікаў, мо душ сто (Баравое, Л ельч.). ВЯСЕЛКІ толькі мн. дзіцячы сад. Унучка мая ў вясёлкі ходзіць (Піркі, Б раг.). ВЯСНЯ'НКА I ж. апенька. Хварэю ад таго часу, як вяснянкі паявілі'сь (Марозавічы, Б.-Каш.). 15 Зак