Матэрыялы для дыялектнага слоўніка Гомельшчыны (1975). Частка 1

ДУ'РНА прысл. дарэмнаў Дурна ты хадзІла, ён жа цяпер у атпуску (Грушаўка, Добр.). ДУРНАП'ЯН м. блёкат. Я раз дурнап'яну з'еў, дак на сценку лез (Насовічы, Добр.). ДУРНІ'ЧНЫ прым. буяковы. Наварыла кісялю дурнічнага, a есць ніхто не хоча (Забалацце, Раг.). ДУРНЫ' (мох) гірым. багун. Калі багуну нанюхаесся, то галава баліць, таму дурны мох кажуць (Баравікі, Светл.). ДУРО'НІК м. свавольнік. Такі дуронік, вока не спускай (Харашоўка, Добр.). ДУРО'НЫ прым. свавольны. Ен надта дуроны ў. яе, настаўніца казала (Харошаўка, Добр.). ДУ'СЦІЦЬ незак. пасыпаць (дустам). Кукурузу дусцілі, a ўсё раўно прапала (Быч., Карм.). ДУХ I м., толькі адз. паветра (цёплае). Зачыні юшку, а то дух выйдзе (Дзвіжкі, Ельск.)/лара (вадкасць). Паддай-ка духу да пагуляй з венічкам (Чачэрск.)/пах. Ат пірагоў такі дух ідзе, аж галава кружыцца (Насовічы, Добр.). ДУХ II ж. пузыр (у рыб). Калі рыба сушаная, то дух можна выняць, на спічцы пажарыць i есць (Старажоўцы, Жытк.). ДУ'ХА н. свята (рэлігійнае). На духа ў хату прыносяць кляновыя веткі (Касцюкоўка, Гом.). ДУХАВЫ' прым. туалетны (аб мыле). Hi порць духавога мыла, н] будзе чым ліцо памыць (Палессе, Чач.). ДУ'ХВЕНЬ м. (духвіна ж.) пах. Пад духвень нільзя біць (Марозавічы, Б.-Каш.); Як дасць пад духвіну, той i прылёг (Грушаўка, Добр.). Параўн. дыхавіца, дыхала, дыхла. ДУХМЕ'НЬ ж. сухмень. Такая духмёнь стаіць — нечым дыхаць (Бабовічы, Гом.). ДУ'ЧКА I ж. I. пячора. Як дождж пайшоў, мы дучкі зрабілі ў гарэ i схаваліся (Вуглы, Ельск.)/ямка. Пад ету яблыню дучку выкапай невялікую (Чыстыя Лужы, Добр.); 2. душнікі. На зіму закрылі дучкі (Ельск.). Парада. душніца, душняк. ДУ'ЧКА II ж. «вочка» (y бульбе). Дучкі будам перабіраць у бульбі (Чарнейкі, Рэч.). ДУШАГРЭ'ЙКА ж. 1. камізэлька. Бульбу харашо капаць у душагрэйцы: i цёпла, i рукавы ні мішаюць (Барталамееўка, Чач.); Настаўнік такі красівы, i душагрійка пад летнікам (Антонаў, Ельск.); 2. печка (жалезная