Зуб— Игла 216 ЗУБ м. агульн. слав, зуб, зубок, зуб іш, з у баты, зубасты, зубасьцік. ЗУБРИТЬ, выбіваць на мэталю (прыкладам на сярпе) зубкі; зуб/ць. Серп пілу зубіць, назубщь. ЗУБОСКАЛЬНИЧАТЬ, вышчырацца, ашчырацца. Чаго ашчыраешся? Вьиичырака гэты заў седы каля баб вышчыраецца. ЗУБОЧИСТКА, завостраная шчэпка, пяро да вычышчаньня зубоў; калыпок. ЗУДИТЬ, сьвярбуць, сьвярцаць. Вось яму ўсё ў носе сьвярціць каб наброщь. Рана уж о не ба* щь, але да несьцерпу сьвярціць. Сьверць ў сеL іўцы не дае яму супакоіцца. ' ЗЫБАТЬ, калыбаць, калыхаць, зы баць. ЗЫБЬ — калыба. ЗЪЛО прысл. црк.\ вульмі. ЗЯТЬМу муж дачкі; зяць, зяцёк, зяцька. И. ИБО, злучу бо. Не пацьверджу, бо гзта ня так. ИВА ж. агульнае радавое найменьне древаў Salix; верба.. ИВЕРЕНЬ м. аскромак, аскупак, вотшчабень Аскромак каменя трапіў у вока. Аскепак, вотшчабень адляцеў ад палена. ИГИР м. расьць, Acorus Calamus; aip. ИГЛА ж. агул.,н. слав:, ігла, іголка, ігл/ца, ігольніца, ігляр, ігл/сты. Іглы бываюць рожнай формы i велічіні i гасоўна да гэтага маюць навовы: швацкая— іголка; да цараваньня назутак; да шыцьця радніны ўжываюць— -шаршатку', да сшываньня мяхоў i рагож ужывпюць доўгую іглу з закры5гленым канцом— швайку; давышываньня воўнай i да ператыканьня узору натканінах бяруць— вушат