Горд— Горло ГОРДЕЦ м. чванл/вец, пышл/вец. Ияма наго чваніцца, чванства сваё паказываць i так усе цябе чванліўцам завуць. Пышліўца гэтага трэда асадзіць. ГОРЕ ср. бяда, няшчасьце, злыбяда, напасьць; гора, гараваць. ГОРЕМЫКА, гарапашнік. ГОРЕСТЬ ж. ж уда, нуда, жупота, смугак, бядаваньне, туга, гарота. Пажупіў Грышка з жонкаю (Сержп, стр. 7). Пабядавалі дзед з бабай, пабядавалі ды што рабіць. Жыцъцё наша цяжкое, гаротлівае. Жыцьцё жупатлівае. Тужыла, бядзіла салаўёва мамка, Што-ж майго салавейка з налёту нет? (Шэйн Т. I. ч. 2 с. 53, Арш. пав.). ГОРЕЧЬ ж. горыч, гарчыня, горкасьць, гарчыя. Гавораць яшчэ ў знач. горкасьці,— чэмяр. Чэмярна на душы, на сэрцы. Жыцьцё грудай пасьцелена. чэмярам насеяна. ГОРИЗОНТ м. грэцк. акрай зямельнай паверхні наўкол глядача, дзе бытцам прытыкае неба да зямлі; небасхіл, кругав/д, кругазор. Круг паняцьцяў чалавека, граніцы таго, што ён можа абняць вокам свайго розуму, паводле ступені свойго умысловага разьвіцьця; кругазор. ГОРИЗОНТАЛЬНЫЙ, які ляжыць ў ровень зямлі, мора: на што свабодна спушчаны прастапад падае пад простым кутом; пазимы, пазумны, падольны. ГОРИСТЫЙ, гарысты, гарав/сты, гарав/ты. ГОРЛО ср. вузкі праход, трубка ў сярэдзіне шыі якая мае два праходы: дыхніцу або горла дыхавое, якога галоўка зьверху выстае i творыць—коўцік, рас. „кадык", i горла, ласьціва — глонаўкаі праз якую праходзіць страва, яно ляжыць ззаду за дыхніцай, ўшчыць нахрыбетках; глоткай, глонаўкай, глытаюць, дыхніцай— дыхаюць; горла, гарлав/на, гарляк, гарляны, гарлаты, гарласты