дура, сама сказала. - Нядзелька паказаў свой досціп. Лысуха зараз верш нам прачытае свой новы - абяцаў. (П. Місько. Мора Герадота). ДМБ: Куля - дурань, Штык - маладзец! Новы фільм для ўхілістаў пакарае экраны. (Навінкі", 2000 г., № 14). Руск.: Пуля - дура, штык - молодец (Ашукин, Ашукина [1955] 1987: 289), Пуля - дура, штык - молодец (Берков, Мокиенко, Шулежкова 2000: 414). К у х а р к а па в і і і і і а на в у ч ы ц ц а (у м е ц ь) к і р а в а ц ь дз я р ж а в а ю. Гл. К о ж н а я к у х а р к а п а в ін н а н а в у ч ы ц ц а (у м е ц ь) к і р а в а ць д з я р ж а в а ю. л Л а в і м о м а нт (К а р п э ды е м) = лац. Сафе diem ('Лаві дзень') афарызм з першай кнігі вершаў "Песні (Оды)" (Carmina" 23 да н. э.) старажытнарымскага паэта Флака Квінта Гарацыя (65-8 да н. э.): "Не пытай мяне ты, фэх і табе, і мне ведаць, які, Леўканоя, вызначаць богі канец, й вавілонскія лічбы Ты не пытай. Лепей цярпець, што б ні чакала нас, - Даў Юпітэр нам шмат зім ці ўжо апошнюю толькі, ІНто ўзбярэжжы Тырэнскага мора зараз бурай катуе. Мудрай лепш будзь, й віна цадзі. Доўгай надзеі ніць Часам кароткім адрэж: мы гаворым, час жа зайздроснік Ляціць. Лаві дзень цяпер, не спадзявайся на будучыню" (I, 11: "Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quern tibi Fi'nem di dederint, Ьёисопоё, пёс Babylonios Т ётр іат numeros. Ut melius quidquid erit, pati. Бёи pluris hiemes зёи tribuit Juppiter йИітат, Quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare Tyrrhenum: sapias, vina liques et spatio brevi Spem longam гевесёв. Dum loquimur, fugerit invida Aetas: сафе гііёт, quam тіп іти т crёdula postero"). □ Імкніся выкарыстаць магчымасць, зручныя ўмовы зрабіць што-н. сёння, дасягнуць сваёй мэты зараз; карыстайся сённяшнім днём, не спадзявайся на будучыню. Ужываецца таксама на мове арыгінала. Ш [Адзінцоў:] - Мяне чакаюць... Дзяўчына адна. Настаўніца з гімназіі. [Калатухін:] - О! Вось што робіць фронт з ідэалістамі. Франтавая закваска! "Карпэ дзіем", - казаў Гарацый, "Зрывай дзень", ці па-нашаму: "Лавіце міг удачы". (I. Мележ. Дні нараджэння). Стасюлевіч прымасціўся ў кустах, разаслаўшы газету, падклаў над голаў пінжак і, нават не зважаючы на шматгалосы гул пляжа, трохі прыдрамнуў. Прачнуўся, адчуўшы, што нехта валтузіцца побач. Па другі бок лазовага куста распранаецца немалады, з сівой гагіавой чалавек. Яго можна прыняць за прыезджага, бо побач ляжыць на пяску вялікі, ёмісты, ушчэнт абшарпаны і пабіты чамадан. Штосьці ў