пахнуць - ці працай, ці махлярствам, ці здрадай. Розніца істотная. ("Наша свабода", 2000 г., № 80). [Оля:] - Мама, як ты не разумеет, што карміць хлебам парсюка — гэта тое, што красці. I таму грошы гэтыя брудныя. Няўжо яны вам не смярдзяць? [Куліна:] - Во як ты, дочанька, загаварыла. Грошы табе нашыя сталі смярдзець? А як пасылалі табе іх на вучобу, не смярдзелі? Як у сукенкі ўбіралася на гэтыя грошы, сала, цукеркі, марожанае лопала - нос не вярнула? (I. Саўліч. Халімон камандуе парадам). Параўн.: Грошы не пахнуць (Лепешаў, Якалцэвіч [1996] 2002: 106107). Руск.: Деньги не пахнут (Ашукин, Ашукина [1955] 1987: 98; Берков, Мокиенко, Шулежкова 2000: 140). д Д а в а й ц е ж ы ц ь др у ж н а. Гл. Х лоп цы, д а в а й ц е жыць др уж н а. Д в а ра зы (д в о й ч ы) н е ў в а й с ц і ў а д н у і т у к» ра к у = гр. Д ц iq to v autov лотацоу оі)к av EўPairjt; - афарызм старажытнагрэчаскага філосафа Геракпіта Эфескага (каля 554 - 483 да н. э.), пра што згадваецца ў дыялоге Краціл" (КратиАхк;" каля 380 да н. э.) старажытнагрэчаскага філосафа Платона (427-347 да н. э.): "Геракліт гаворыць, што ўсё рухаецца і нішто не застаецца на месцы, а яшчэ, параўноўваючы ўсё існае з цячэннем ракі, ён гаворыць, што двойчы табе не ўвайсці ў адну і тую ж раку" (402, а: "[£сжратг|;:] Хіуеі лои 'НрикХеітод on «rcavra хуреТ каі ou6ev |i£vst», каі лотацои porj аягікаўсоу та ovra Xtyei ox; «8ц eq to v avrov лотацоу о\ж av £цраіг|9"). □ Немагчыма дакладнае паўтарэнне чаго-н., аднаўленне мінулага. Ш Гіакуль бяжыць вада, Датуль яна жывая. Крывяніць дол руда, Як рана нажавая. Хоць двойчы не ўвайсці Ў раку адну і тую, Ды хваляю ў трысці Яна блакіт нітуе. (Р. Барадулін. Воблік вады). Хто не рабіў памылак непапраўных За ўсё жыццё, на ўсім сваім вяку? Здаўна ж вядомы сэнс жыццёвай праўды, Што двойчы не ўвайсці ў адну раку. ("Літаратура і мастацтва", 19 кастрычніка 2001 г., № 42). *"Не ўвойдзеш двойчы ў раку", Раку адну і тую, Не першы раз я на вяку Выслоўе гэта чую. (А. Пісьмянкоў. Абвяржэнне ісціны). Спробы Навума Гальпяровіча рэанімаваць Крыніцу" [літаратурны часопіс] ні да чаго не прывялі. Як кажуць старажытныя грэкі, у адну раку не ўвайсьці два разы. ("Наша ніва", 29 красавіка 1996 г., № 7). Па сутнасці, А. Наварычу прыйшлося двойчы ўваходзіць у адну і тую ж плынь, якую иераадольвае толькі аднойчы чыста" беларускі літаратар. Для таго, каб стаць адным з апошніх, яму патрэбна было дыстантавацца ад многіх слоў