Не знали вы, Что я в сплошном дыму, В развороченном бурей быте С того и мучаюсь, что не пойму - Куда несет нас рок событий. Лицом к лицу Лица не увидать. Большое видится на расстоянье. Когда кипит морская гладь, Корабль в плачевном состоянье. Земля - корабль! Но ктото вдруг За новой жизнью, новой славой В прямую гущу бурь и вьюг Ее направил величаво". □ Што-н. сапраўды значнае, вартае ўвагі аб'ектыўна ацэньваецца тады, калі прайшоў пэўны час, калі яно стала часткай мінулага. Ш Дзіўная гэта справа - перапляценне чалавечых су вязей, шляхі чалавечай дружбы!... Найлепшая кніга Траяпольскага, славуты Бім, прысвечана памяці Аляксандра Твардоўскага, творчы і грамадзянскі аўтарытэт якога з кожным годам расце, з го дна з крылатым акрэсленнем: "вялікае бачыцца з адлегласці". (Я. Брыль. Быў і застаўся). - Пройдуць спярша гады, дзесяцігоддзі, пакуль мінулае не стане больш-менш зразумелым. - Вялікае бачыцца на адлегласці. Вось-вось. - Генерал паклаў на край стала нейкую папку, паказаў дзяжурнаму афіцэру. (I. Чыгрынаў. Не ўсе мы згінем). Можна сказаць, што ягоная [А. Адамовіча] проза і публіцыстыка, густа насычаная думкамі і ідэямі, сёння актыўна спасцігаецца чапавецтвам... Мабыць, у поўнай меры ім суджана быць спасцігнутым пасля - вялікае бачыцца на адлегласці. У дадзеным выпадку - на адлегласці часу... (В. Быкаў. Мужнасць). Паэтава муза жывіцца з уласна перажытага, з плёну асэнсаванага і ацэненага, бо вялікае бачыцца на адлегласці. А ці будзе ашчадна-поўна выдадзена спадчына паэта? (А. Астравух. Долі інакшай не трэба зямной...). Цяпер нам відаць абмежаванасць і бесперспектыўнасць некаторых з яго [Льва Талстога] духоўных пошукаў, і мы з пэўнасцю можам меркаваць аб ягоных памылках. Але вялікае бачыцца на адлегласці... (Звязда", 5 снежня 2000 г.). Параўн.: Вялікае бачьщца на адлегласці (Лепешаў, Якалцэвіч [1996] 2002: 92). ' Руск.: Лицом к лицу Лица не увидать. Большое видится на расстоянье (Душенко 1997: 127), Лицом к лицу лица не увидать. Большое видится на расстоянье (Берков, Мокиенко, Шулежкова 2000: 251). Г Г а ды с у р о в а й п р о зы п р о с я дь (Г о д а к с у р о в о й п р о з е КЛОНЯТ) = руск. Лета к суровай прозе клонят - афарызм з рамана ў вершах "Евгений Онегин" (1823-1831) рускага паэта, пісьменніка і драматурга А.С. Пушкіна (1799-1837): "Хоть я сердечно Люблю героя моего, Хоть возвращусь к нему конечно, Но мне теперь не до него. Лета к суровой прозе клонят, Лета шалунью рифму гонят, И я — со вздохом